Ah İstanbul canım İstanbul. Sen insana iki duyguyu birden tattıran bir şehirsin. Hem kendini sevdiriyor hem de nefret ettiriyorsun. Çirkinlikleri ve güzellikleri bünyende barındıran bir şehirsin. İnsanları içine çekiyor, burada kalmaya zorluyorsun. Nesin sen ey koca şehir? Aşk şehri mi yoksa İnsanları mutsuzluğa sürükleyen şehir mi? Yanıtını bulmak zor. Senin yoğruluşunda büyü var. İnsanları içine alıyor, burada kalmasını sağlıyorsun. Bütün göçmenler, köylüler daha iyi yaşayacak bir yer bulmak için sana gelmiş, ama geri dönememiş. Önemli medeniyetleri bünyende barındırmışsın. Bu önemli medeniyetler senin kucağında ölümsüz eserler yapmış ve bize miras bırakmış. Şairler, Yazarlar hep senin şehrinde doğup büyümüş. En güzel aşklar senin koynunda yaşanmış. Yalnızlıklar bile. Sen ise erkeğini şiddetle seven bir kadın gibi insanlarını şiddetle seviyorsun ama bir yandan da acımasız davranıyorsun. Seni anlamak bir deliyi anlamaktan daha zor. Sen gerçekten Anadolu gibi medeniyetlere, imparatorluklara sahne olmuş bir şehirsin. Efsanesin sen. Büyüleyicisin EY KOCA ŞEHİR. EY CANIM İSTANBUL NE GÜZELSİN SEN HER ŞEYE RAĞMEN.