Onlar askerdiler, hem de en şanlısından vatan bekçileri, onurumuz ve gururumuzdular.Vatan uğruna can verdiler,Şehitlik mertebesine erdiler.Ruhları şad,mekanları cennettir.Bunda asla şüphemiz yok olamazda.
Buraya kadar tamam anladık.”Şehitler Ölmez Vatan Bölünmez”. Yıllardır yandı yürekler. Ateş düştü ocaklarımıza. Yandık dağlandı yüreklerimiz. Ateş düştüğü yeri yakarmış. Adeta kanıksadık bu oyunu ve özümsedik bu lafı…
“ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ”
Oldu mu beyler? Yetimi, bittimi sorumluluklarımız. Vicdanlarımızın yükünü hafifletti mi. Tabi ki hayır. Binlerce hayır diyeceksiniz…Amenna.!!!
Lakin olmuyor beyler olmuyor. Ayıbımızı kapatmaya yetmiyor bu yangınlarımız. Görevlerimiz tam bu noktada başlıyor. Vatanı emanet ettiğimiz bu yiğitler vatan uğruna canlarını feda ederken bize de bazıları emanet bırakmadılar mı? Tabiî ki bıraktılar ve biz onlara ne kadar sahip çıktık. Bu uğurda ne kadar sorumlu davrandık. Hiç düşündük mü? Neden mi bahsediyorum…
“ŞEHİT ÇOCUKLARI”
Evet; onlar millet olarak bize şehitlerimizin emanet’leri. O masum yavrular bize emanet edilmediler mi. O çocuklar göğsünde onur madalyaları ile başları dik “Göğsümde Onurum. Ben Bir Şehit Çocuğuyum. Vatan Sağ olsun.” Dediklerinde yarınlarında o baba özlemini nasıl yüreklerinde taşıdılar düşündük mü. Emanetlerimize ne kadar sahip çıktık ve ne kadar onların bu ızdıraplarına merhem olduk. Rasul’ü Ekrem Efendimiz Muhammet Mustafa s.v. yolda gördüğünüz çocukların başını okşayınız derken biz onur madalyalarımız ne kadar sahip çıktık.
Ne oldu bize? Biz böyle bir toplum muyduk. Emanete hıyanet var mı idi düsturumuzda. Onlar bizim emanetlerimiz. Ha gayret beyler bu mübarek günler de bu evlatlarımızı ziyaret edelim ve bayramlıklarını unutmayalım…İnanıyorum ki hepiniz bunu zaten yapıyorsunuz.Ama ben unutulmasın diye bir hatırlatayım dedim.
En derin saygı ve sevgilerimle…


“Senin Uğruna”