Sen yoktun..Cümlelerim çıplaktı..Yavandı gülüşlerim. Adım kadar yalnız, yüreğim kadar kalabalıktım..Karanlıktı kirpiklerimin altı. Yüreğim işgalin en acımasız hallerini yaşadım. Öznesizliğin girbadında köklerimi söktüm yüreğimden. Buılutlarımı topladım gökyüzünden. Gökkuşaklarıma perdeler çektim.Sen yoktun ellerim soğuk, gözlerim solgundu.Kısır bir toprakta filizlenen yarım cümlelik adamdım ben..Sende değildim ben..Yamalı bir düşün peşinden sürüklenen bir cocuktum ben.Kirliydim. Gözyaşlarım bulanıktı, dilim ise ketum. Gökyüzüne uzanan köklerim yoktu benim. Bir yanım hep açıktı, yaralıydı gülüşlerim.Yüreğimin sol kenarında açılan her bir yarayı yamalarımı sökerek yamadım. Kapamaya çalışsam da yaralarımı, yine bir yanım kanamaktaydı.. Kapatamadım boşluklarımı...Başaramadım yalnızlığımı yüzümde gizlemeye. Ne zaman içime gömsem suskunluğumu, gözyaşlarım hep ele verdi içimdeki yamaları. Sen yoktun velhasıl. Koca bir boşluktu benliğim.Karanlıktı yüzümün gölgeleri.. Susuzdu dudaklarım.Adımlarım bir ucurum korkaklığında yürüdü hep. Sağım solum uçurum. Önüm arkadam hüzün. Sen yoktun..Kanamalı .Uzattığım her ele yalnızlıkla doluyordu..Kendimle kavgalarda yenilen hep ben oldum. Dik durmaya çalıştım ama bir yanım hep eğik kaldı. Sığamadım aşkın hiçbir cümlesine..Belki de adım yalnızlık kadar büyüktü. Belki de adım yoktu; tanımsızdım..Sen yokken, yüzüm yoktu gülüşlerimi serecek. Perdelerden geriye koca bir yalnızlık düştü bana. Durduğum her safta yenilgiyi gögüsledim. Yeknesak düşüncelerde eridim durdum.Ye’s duvarlarına çarptım yüzümün yalnızlığını. Fayda etmedi. Kırıldım. İncindim... Kaybettiklerimle avuttum kendimi.Yalanlar söyledim yüreğime.Kazandıklarımı görmezden geldim...Hiçbir zaman ruhumla yüzleşemedim. Yüzleşsem renksizliğim, yetimliğim ve öznesizliğim suratıma fırlatılacaktı. Kırık aynalara özenip kırdım kendimi. Ve kanadım öylece..Yüreğimden sızdı öznesizliğim.Sen yoktun velhasıl !

Sen yoktun. Ağladım ekmek tadında

Sen yoktun. Kanadım bir serçe ıslaklığında..

Sen yoktun..Susadım durdum adımın içi boş yalnızlığında.

Hayatı hep sevdim herşeye rağmen. Elimden geldiğince gülümseyerek baktım. Kendime küçük bir dünya kurdum içimde. Kimsenin bilmediği, görmediği..Gözyaşlarım orada ıslattı yanaklarımı.Kah kızdığımda duvarlarını yumrukladığım, fırtınalar kopardığım, kah sevinçlerimde kahkahalarımla duvarlarını çınlattığım bir dünya oldu bu. Sen yokken bu dünyanın etrafını tel örgülerle çevirdim. Yetmedi. O tellere elektrik verdim. Kendi kendimi acıttım sırf başka birilerini acıtmamak için. Taşmaktan korktum. Korktukça cocukluğumu sonra da geleceğimi kaybettim. En sonunda sesli kelimelerimi kaybettim..Sustum..Adımın kapladığı yer kadar sustum.

----------

Sonra geldin. Denize kıyısı olmayan düşlerime doğdun.Solmuş cana hayat verdin. Umut oldun kuru dallarıma. Köklerime ab-ı hayat verdin. Karanlık geceme yıldızları serdin. Renksizliğime gözlerini bıraktın..Nadasa bırakılmış topraklarıma sağdırdın gül sağanaklarını. Lime lime edilmiş gençliğime can verdin. Yüreğime giydirilmiş deli gömleğime inat sen temize çektin gözlerimi. Dudaklarımdan sızan meczub kelimelere inat sen umut bildin nefesimi. Canhıraş çığlıklarda yitirdiğim sözlerime yeniden hayat verdin. Bayatlamış ve tozlanmış dudaklarıma sürdün baharın çiceklerini. Yüzümde yeniden yeşerdi gülüşler. Susmadım bu sefer. Senin her nefesinde duaya durdu ellerim.

Sen geldin. Yeşerdim.

Sen geldin. Gülümsedim.

Sen geldin. Yaşadığımı farkettim..

Sus(ma)lar bitti gayri. Her nefesimde sana hayat vereceğim. Yönüm hep sana olacak. Yollarımın sonu sana varacak. Susuzluğum, suskunluğumu feshettim. Gayri sen yok. Gayri ben yok. Her cümle “ biz “ ile başlayacak. Avuçlarımda ölmüş kelebeklerden iz yok artık. Filizlenen nice kök var adımın sen kokan yamaçlarında. Susmak bilmeyen acılarımı gülüşlerinle teskin ederken adını dua yapıyorum dualarıma. İbrahim gibi yanıyorum. Kül oldum gül dalında. Suretimden vazgeçtim aslıma döndüm. Ben “ sen “ oldum. Sen ile ben “ biz “ olduk.



Haramzede uykulardan uyandım artık.
Açtım gözlerimi.
Seni soluyorum..
Yalnızlığın esaretinden kurtuldum..
Saldım gülüşlerimi.
Doya doya gülümsüyorum..

Yandım.İbrahim oldum.
Susadım.Yunus oldum

Kanadım.Eyyub oldum..
Sustum..Gül oldum.

Adın miktarı susuyorum..
Sustuğum her kelime; sanadır..
Çünkü sen benim sesli kelimelerimsin..

Alıntı’dır

27.09.2007 12.48

İsmail Sarıgene