bügün yine ve yeni bir yolculuk sırada..esyalarımı alıp iniyorum assagı hemen.kapıda kocaman bir kamyon ve icinde esyalar.bakıyorum babam orda söförle konusuyor ve birden anneme kosuyorum.Anneme diyorumki "-ben veda etmek istemiyorum buna dayanamıyorum" ve annemde bana "-canım kızım bunu yapmak zorunda oldugumuz icin senden özür dileriz fakat sonucta babanın meslegi elimizden sadece ona destek olmak gelir" dedi.Sonra ben assagı kostum sanki bir yere yetisicek gibi aslında hic acelem yoktu niye kostugumu bilmiyordum sadece birseylerden kacıyordum sanırım kaderimden..Yapacak hicbirseyim yoktu kacmaktan baska.Babamın mesleginden dolayı her gittigimiz yerden 2 veya 3 sene sonra tasınıyorduk zorunlu olarak.Bu sanırım en cok benim icin zordu.Cünkü hep arkamda birilerini bırakıyordum ve bundan dolayı kendimi cok suclu hissediyordum.Simdi bir kac ay sonra yine tasınacagız ve ben cok üzgünüm bu sefer arkamda askımı bırakmak zorunda kaldıgım icin..hayat böyLeymis sanırım hep zorluklar olur fakat diger insanlardan benim bir farkım var ben hep kaybederim..her konuda..Su anda tek askı kaybetmedim ilk defa ve umarımki gittimde onu kaybetmem..!! =/