Ben sana çocukluğumdan vurgunum.Seni büyüttüm içimde,ben büyürken sen olgunlaştın,sen büyürken içimde ben küçüldüm.Hüzün akşamlarında senin hayaline sarılıp uyudum.Tüm çıkmaz sokakları sensiz yürüdüm.

Kalbimin her atışında,senli musikilerin tınısı titretirdi içimi.Öksüz bir sevgiydi tatlı acısıyla benliğimi saran…Sustum,suskunluğun hükümdar olduğu kalp senin için çarptı hep gizlice.Susarak,gizleyerek geçirdiğim yılların ardından patlamaya hazır duygularım sende yankısız kaldı… Ben sana çocukluğumdan vurgunum!

Kalbe hüküm veremiyor akıl.Kendi başına bir saltanat kurmuş bu yürek.Yastığımın altına sakladığım hayallerim kayboldu zamanla.Sen vardın ben yoktum yada ben yoktum sen hep vardın.Hatırı sayılır bir mecnun olamadım.Hiç bir sabah benim olmadı lakin her karanlık gece benimdi.Sanırım sensiz nefes alabilmem için,hayati damarlarımdan birini dişlerimle koparmalıyım.

Ben sana çocukluğumdan vurgunum!

Okuduğum hiç bir şiir,yaşadığım aşkı tarif etmiyor.Hiç bir film gerçekçi değil gönül dünyamda.Tüm şiddetiyle kavuruyor sevdan,çiziklerle dolu kalbimi.

Bilirsin seni çocukluğumdan beri severim,hatırı sayılır saf bir aşkla.Lakin korkarım,söyleyemem. Kimi sevdiysem öldü,
kimsevdiyse öldüm.
Bari sen ölme!