Bir başkaldırı armağan et, bütün ağaçların kabukları kavlasın asaletimizden demiştim sana.
yalnızca iki ağaç düşse ardımız sıra, ağaçları biz biliriz yalnızca.
saçlarını arkaya savursa.
elbisesini çıkardığında yaşam, yeşil küflü kaburgasından, şaşkın bir halde kahverengi ölüm yığılıverir yerlere.

ölüm ıslansa anlamlarımızda, bir kıyıya vurmuşken yorgun yaşamlarımız,
saçlarımı okşasa sadece, suyu emen parmaklarıyla tel tel, iliklerimden yukarı çıksa soğukluk, içim ürpermeden uyusam.
anlamlandırmadan anları,
anlamasak anlamları,
anlamadan yaşasak, her köşesinde kalp atışlarımızın,
kimsecikler bilmese, ölümün üstünden atladığımızı,
iliştirilmeden düşlerimizin kabuğuna siyahlar,
yaşayıp gitsek, gidip ölmesek unutuluşlarda, bir tek biz birbirimize dönsek yine gidenlerden sadece.


ne zaman tenimde bir güven açsa,
bir rüzgar tenimden alıp gider bir hayali daha, kuzgunlara beyazı anlatmak için.

siyaset günübirlik bir sevdadır, oysa biz ölümsüze vurulmuşuz, yaramız güneşe yağar, akşam olsa da vakitler.

duvara defalarca çarpmak nedir, nasıl içinden kanar bir yürek?

atmaz olursa bir gün,
bir yerlerde bir yürek, o eti yerinden sökmek gerek.

Hatice Çuhadar