Sensizliğin ilk günü,gün..Sessizliğimin..Bir çok,ayrılık yarını yaşamıştık senle..Hiç kavuşamadığımız için mi,sürekli ayrılıyorduk?Olmayacak bir sabaha,güneş doğurmaya çalışıyorduk?


Gece zindan,gece düşman kesildi..Oysa tüm aydınlığımla gelmiştim sana ve en duru yanımla..Tüm aydınlığınla,gülümsüyordun..Sanki yıllardır beni bekliyormuşcasına,kolların açık,dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme ile ve derinlerde bir yerde duyduğum, ağlamaklı bir çocuk hıçkırığı ile beni bekliyordun..Sanki çok bekletmiştim,biraz gecikmiştim,nerdeydin bunca zaman der gibi bakıyordu gözlerin..


Şiirlerle ve şairlerle sarıldık birbirimize..Kelimeler aramıza girerdi bazen,bir küser bir barıştırırdı,çocukluğumuzdan yadigar,mızıkçılığımız ile..Bılırdık ama,sen ordaydın,ben burdaydım..Bilirdik,hiç konuşmasak saatlerce; özlendiğimizi,sevildiğimizi bilirdik..Öylesine emindik,bir daha asla ayrılık olmayacak,sildik o kelimeyi,bir daha asla gitmeyeceğim derdin,bir daha asla üzmeyeceğim seni,derdim..sonra o _asla_’’asla, asla demeyin ‘’cümlesinin kendine olan özgüveni ile,bir akşamüstü,geldi bizi şakağımızdan vurdu..Önce seni vurdu,kollarıma düştün,yüreğin kan gölü..


Şimdi ayrılığın ertesi,hani nereye baksan bir boşluk kalır gözünde..Bardak boş,bardağın yarısı doludur iyimserliğine inat..O kadar kimsesiz kalmıştık ki,aşkımızı anlatacak,paylaşacak hiç kimse yoktu..Sadece biz vardık..Şimdi biz de yoktuk..Kimse yoktu..Ses duymuyorum,herkes gitmiş,bu dunya ne kadar boş,sen gidince..Senin gitmen,tüm gürültüleri alıp götürmüş,yerine kocaman bir boşluk bırakarak..Ne zalim bir bomboşluk bu..


‘’Hayat,devam ediyor’’ cümlesi kadar anlamını yitirmiş bugün..Ve burda hayat devam etmiyor bugün..Dün kü akşamüstünde kalmış saatler,uyunmuyor,durulmuyor..Hayatım,gözlerimden akıyor,dıkkatli baksa biri hemen görecek,içimdeki boşluğu..artık bana kımse dikkat etmıyor..Üzülmüyorum buna,en azından çokça üzülmüyorum..Görünmez olmak istiyorum bugün,ayrılığın ertesi,kör olun bana..Duymayın,anlamayın,sezmeyin kederimi…


Sonra,hadi canım,diyorum kendı kendime..Beşiktaş’tan bir vapur kalkmıyor mu bugün,Haydarpaşa,dan bir tren,sürünmüyor mu rayların üstünde.insanlar koşmuyor mu bugün,birileri evine,birileri işine..Simitçi, tezgahını açmamış mı bugün?Çocuklar, mendil satma yarışına girmemiş mi bugün,herhangi bir otobanın,ölüme susamış yanında..Bak,hayat devam ediyor..Aç gözünü..Aç gönlünü..


Kimi kandırıyorum,etmiyor…!!Hayat,devam etmiyor..


Nehirler siyah akıyor bugün,denizlere..Hazar denizi’nde bir kıyamet,hırla gür,gemilerim batmış..Kaç ölü,kaç yaralı..İstanbul’da 7.8 şiddetinde bir deprem,herkes ölmüş..Bir ben kalmışım..Nasıl bir ceza bu.?.Kimin öfkesi bu düştü üstüme,yara alıncaya kadar,geçmeyecek yanımdan..Yaralamadan geçmeyecek..
Ne çok ayıklamıştım oysa,senden geriye kalan herşeyi…Sen gidince,hiçbir şey kalmadı..


‘’Hiç kimseyi hayatınızın merkezi yapmayın,siz dünya’sınız,herkes uydunuz..Birini hayatınızın merkezine alırsanız,o gittiğinde kimsesiz kalırsınız’’,bir filozoftan taşan bu sözü,cümle aleme söyluyordum..Arkadaşlarıma ,dostlarıma,kardeşime..


Ne garip…………..Söylüyordum ama kendim duymamışım..

SİBEL EŞİYOK