Bir garibim bu gece...Yalnızlığımın en koyu anlarını yaşıyorum yine.Elimde bir kalem,gözler yine yıldızlarda...Sahi neden yalnızlık ve yıldızlar bir arada olmuşlardır şarkılarda,şiirlerde ve yazılarda? Kim bilir belkide yıldızların uzak oluşudur sebep.Tıpkı sevilenlerin uzak oluşu gibi…Yıldızlar kayarlar aniden ve sen izlersin uzaktan sadece uzaktan;bir dostun yok oluşunu izlemek gibi.Öyle ya zamanla dost olurlar yıldızlar insana en karanlık gecelerinde…
Kimisi beklenenleri düşünürken, kimisi acı çekerken kimiside yalnızlığı onu sarınca izler yıldızları…Ve sırlı bir yolculuk başlar iç aleme doğru… insan kendini bulacak kendiyle hesaplaşacaktır.Gelin görünki fazla kolay değildir insanın kendini bulması.Çelişkiler vardır önünde cevaplar bile zorlar insanı…
Bir zaman sonra “sebep” sormaya başlar yalnızlık: “neden?” der “neden beni seçtin?” Yürek anında karşı çıkar “seni ben seçmedim.” Daha ne sorular dökülür ortaya cevapları olmayan…
Bazen beraberinde birkaç damla göz yaşı getirir bu hesaplaşmalar.Ve bir gün insan ağlayamaz olduğunun farkına varır, yüzde sadece acı bir tebessüm kalmıştır.Sadece dalar gözler yıldızlara…Bulmuştur kendini, bulmuştur en gizlilerini dilde iki kelime vardır şimdi: “Alıştım yalnızlığa.” Ve bilir artık; bir nimettir yalnızlık kendini bulana…

Fatma AYAR