Sen yorgun ve bitkin insan! !
Çıkar üzerine dar gelen büyüklük elbisesini,
Ve bir saatliğine giy çocuk tulumunu..
Yorgun ayaklarını uzat ve uzan dalacağın güzel hayallerinin sonsuzluğuna..
Bölmesin bu hayali yoldan geçen tüp arabasının ”Aygaz” anonsu..
Bırak;
Elma gibi domatesi başkası alsın..
Yapacağın yemeğin telaşına düşme bu sefer..
’Düşün’..
’Hisset’..
Ve ’dokun geçmişe’..
Evcilik oynadığın günleri,
Barbie bebeği..
Yapmayı bir türlü beceremediğin kağıt gemiyi..
Şirin babayı..
Pollyanna’yı..
Alice’i..
Senin hikayen içlerinden hangisi?
Mahalle kavgalarını,çift kale maçları..
Bıyıkların terlemeden,delikanlı tafraları..
Kah tarih öğretmenine,kah komşu kızına.
Yada yakın akrabanın yakışıklı oğluna..
Aşkı yaşamaktan korkuyorsan eğer;
Saygı ile eğil o zamanın platonik aşklarına..
Hadi..
Çıkar içinde gizlediğin çocuk ruhunu..
Düşündüğünü söyleyebilmenin cesaretini,
Korkularını itiraf edebilmenin özgürlüğünü,
Sevinçlerini yansıta bilmenin coşkusunu,
Ve avaz-avaz ağlayabilmenin nimetini yaşa..
Zamanın azalıyor,hızlı ol biraz! !
Herkes neşe ile oynarken bu hayat oyunun da,
Sen;
Kaprisli bir çocuk edası ile çekilme duvar dibine! !
Bak çağırıyor arkadaşın seni de..
Tut elimi ve katıl eğlenceye...

Yasin Avcı