kalemim yoruldu...
rüzgarın uğultusu kapıları yokluyor bu memlekette...insanların pek birbirinin gözlerinin içine bakmadığı bu günlerde dün Özgür’ e gittim...eskileri yad ettik ve seni türkülere kaftan biçtik... çaldıkça söyledik ve ben her türkü de biraz senin yanında oldum sanki... gerçi sen hiç tanımadın onu...tanısaydın biliyorum gerçekten çok severdin...


kalemim ve kalbim...
artık silik yazıyor ikisi de... aramızdaki bu sessizlik çoğaldıkça içimde büyüyen bamu mesafeye ,bu meteor çukuruna daha fazla hasret döküyor zaman.yüreğim öyle ince sızlıyor ki anlatamam ince fakat bir diş ağrısı gibi hayatımdaki diğer herşeyi ertelemeye yol açan...

kalemim senindir;
ardınsıra her adımın bir kelimeye dönüşecekti benim için... bedenin,silüetin gitmiş olabilir belki ama benim için her kelime arası bir sevgilisin... aşkını sonlandırmama çabasıyla sencil cümlelelerimin sonunu hep üç noktalarla bitirmemi ne ile açıklarsın başka?

kalemim elindedir;
başkasına ait olmamaya karar verdim günden beri kağıdındır tenim,yüreğim...
o halde yaz istediğin gibi beni...


Ö Z N U R Ç E K E N ’e...