Çocuktum ben, yamalı elbiselerimden dökülen yağmur taneleriyle büyürdü çiçekler.Zaman ben göz açıp kapayıncaya dek sürgün hayatımın tutsaklığında nefes alırdı.Papatyalar büyütürdüm küçük bahçemin güneşe açılan penceresinde,duvar diplerinde dururdu kırık oyuncaklarım,oyunlar oynardım onlarla,kiminin elleri olmazdı,bazılarının bacakları,hayal etmeyi böyle öğrenmiştim,sıvası dökülen boyasız duvarların gölgesinde elleri olmayan,yürüyemeyen bir çocuktum…
Aşk’ı ben fark etmeden oyunlarıma aldılar, bu yeni oyuncağı tanımama fırsat vermediler, ama her oyunda en güzel oyuncak saydılar…düşleri kilitledim bir gece vakti annemin sandığına,eski ve kırık oyuncaklarımı da,bir tek aşk kaldı geride bir tek o kaldı oyunlarımda…dağlarda yaşardı özlemim,vurulan ama çığlığı duyulmayan kardelenlerle çoğalırdı öfkem,bir yanımda dilsizlik bir yanımda acıyla büyüdüm…
Papatyalarım duvar diplerinde tanıdık sonbaharlara yenik düşerken mevsimsel yalnızlıklara boyun eğdim…bütün nehirlerini taşıdım yeryüzünün,kavgalarım en çok bu yüzden yenik düştü hayata,ben yaşatmayı sevdim,yaşamayı değil…unuttum bana verilen bu yaşamın anlamını,yaşamadan unuttum…kırmızı rujlu,sisli sokakları ve olmayan ışıklarıyla bu büyük kentte vurularak kayboldum…


Oyuncaklarım eski bir masalda tek kahraman olurken,ben aşkı bu büyük kentte yitirdim…

Bir zamanlar aşk’tım…