Yüzyıllar önce gezegenlerin duygularını yitirmediği zamanlardı.Tanrı Gezegenleri Yarattı Duygularıyla Ve Tüm Canlılıklarıyla Şaheserdiler.Ama aralarında en göze hoş geleni Ay ve Güneş’ti.Güneş Tanrı’dan kopan en büyük parçaydı ve parlaklığı,sıcaklığı herkez tarafından sevilirdi.Ay ise Güneş’i gördükçe içi alevlenen bir gezegendi.Yüzyıllar geçtikçe Ay Güneş’e aşık oldu ve böylece aşk duygusunu ilk defa Ay Güneş’e karşı tatmış oldu.Diğer gezegenlerden Dünya aşk duygusu hariç tüm duyguları tatmış tek gezegen idi,zaman geçtikçe aşk duygusunu merak ediyor bir taraftan Ay’ı kıskanıyordu.Güneş ve Ay zaman geçtikçe birbirlerine bağlanmaya Güneş’de Ay’a delice aşık olmaya başlamıştı.Dünya’nın kıskançlığı daha da artarak Güneş’e aşık oldu.Güneş’inde Ay’a aşık olduğunu anlayınca ,Dünya bu vaziyete daha fazla dayanamamıştı ve büyük bi felaket(savaş) oldu.Tanrı bütün gezegenleri cezalandırdı duyguları ve canlılıklarını tamamen aldı.Güneş’i ulaşılamaz ve dokunulamaz yaptı.Dünya’yı ve Ay’ı birbirine en yakın gezegen yaptı ve adaletli bir şekilde belli zamanlar Ay Güneş’e belli zamanlar Dünya Güneş’e yakın olucak sistemi yarattı.Ve Dünya’ya yeni varlıklar ekti.Ektiği varlıklar yüzyıllar geçtikçe gelişiyor ve çoğalıyorlardı.Tanrı’nın kurduğu sistemde ne zaman ki Ay ile Güneş karşı karşıya gelseler Dünya üzerindeki insanlar Ay tutulması veya Güneş tutulması derlerdi çünki Dünya’dan asla Güneş ve Ay’ın aşkı anlaşılamazdı ya Güneş ya Ay gözlere karanlık ve kötü gözükürdü...