Koskoca bir deniz… Sen bir kıyısında, ben başka kıyısında… Güneş gözyaşlarını dökerken denize; dalıp gitmişiz uzak gözlerimize.
Bir gülümsemeyle birleşmiş melodilerin. Bakma; aslında ben de gülerim. Gece olur, sana ulaşsın diye dalgalara bırakır gözlerimi, giderim.
Aslında ellerim de titrer benim. Nefesim kesilmesin diye büyüttüğüm korkularım tutuşur, ben sustukça titrer ellerim.
Yüzüm, sararmış yapraklara benzer çoğu kez. Eskimiş yüreğimin son baharlarına kenetli… Ben de isterim artık mevsim değişsin; güneş vursun yüzüme yanaklarım pembeleşsin; yağmur yağsın yüzüme, gözyaşlarımı da alıp göç etsin.
Kıyıdayım bu gece de… Alıştım uzaktan sesini dinlemeye. Kime ‘iyi ki varsın’ desem hemen kayboldu. Korkmasam ‘iyi ki geldin hayatıma’ demekten, belki de korkmazdım seni sevmekten.
Yine öyle bakakaldığımız anlardan birindeyiz. Karşı koymaya çalışıyorsun gözlerinin uykuya yenik düşmesine. Ne tuhaf şey değil mi karşındakinin sadece varlığını bilmek… ?Ne kadar zormuş değil mi, içindeki kelebeklere en uzunundan bir ömür vaat etmek… ?
Çekip almak isterdim aşkı gecenin bu bitmez mateminden. Ama bir çılgınlık yaptım bu gece. Ellerin ellerimde uyuyakaldım. Tadı çıkmamış hayatlara kafa tuttum, yalnızlığıma ağladım. Bir çılgınlık yaptım bugün. Hiç bilmediğim bir şehrin kokusunu çektim ciğerlerime. Kâğıttan gemiler yaptım, buruşturup denize attım. Kumdan cümleler kurdum, sözcüklerden kaleler yaptım. Uçaklara el salladım, yağmurla bir ağladım.

Bu gece, en çılgın kılıklarda seni andım.
Belki de düşünülmesi gereken her şeyi bir kenara bırakıp başıboş hayallere daldım…