Geçtiğimiz günlerde bir belgesel TV kanalında izledim.

Yer Erzurum, Erzurum’un bir ilçesi, ilçenin bir köyü. İki dağ arasında derin vadiye saklanmış bir köy. Mevsim kış. Heryer kar-buz. Derme çatma köy evlerinin bacalarından cılız bir duman tütüyor.

Köy halkının bir tek geçim kaynağı var. Çevrelerini saran dağların doruklarına yakın yerlerde, kendi açtıkları, aile ocağı görünümündeki ruhsatsız ve yaşamsal açıdan gerekli hiçbir önlemin alınmadığı ya da alınamadığı ocaklarda tırnakları ile kazarak ’oltu taşı’ çıkarıp, köydeki ilkel tezgahlarda işlemek ve ürünlerini satmak. Gün sektirmeden, kar-kış demeden, keçiyollarından saatlerce tırmanıp ocağa ulaşmak, içinde sürünerek, karpit lambası aydınlığında ilerlemek ve açılan son noktada, soluk sığmayacak kadar küçük odacıkta oltu taşı çıkarmak. Ocak çökmezse, su basmazsa tabi.... Ve yaktıkları ateşte çamurla yıkadıkları bardaklarda tadına doyulmayacak alın teri ile demlenmiş çay içmek....

O İnsanlar güzel...kararmış yüzleri, otuzlu yaşlardayken, yüzotuzlu yaşların izlerini taşıyan kocaman elleri ile o insanlar çok güzel.....

Ben bunu izlerken ve neredeyse emeğe saygıdan ayağa kalkıp önümü iliklemek isteği duyarken bir başka kanalda, tam da o sıralarda.....

500 bin lira kazanmaya az kalmıştı.
Şimdi bakalım yarışmacı küçük şovculardan hangisi, kımıldamadan ve şu-bu şekilde durup, diğerini eleyecek ve yoğun bir çekiştirme ve dedikodu ile birbirlerinin ipliğini nasıl pazara çıkaracaktı..
Haydi bakalım az kaldı, Yarışmacılardan birisi 500 bin lira kazanırken, konuşma özürlü yapımcı - sunucu ya da büyük şovcunun da milyon/trilyon lira kazanması için....

Rayting, kehribar ocağındaki ocakçılar ile birlikte yerlerde sürünürken, dünyanın en güzel adalarından birinde aslan parçası cesur yarışmacılarla birlikte rayting...,tavanda.......

Bizler de bu oyunun bir parçası değil miyiz. Şimdi neden ve hangi hakla şikayet ediyoruz...Kendi adıma konuştum tabi...

Hepinize saygı ve sevgi ile....


Cevat Çeştepe