Ruhunun uçsuz bucaksız çöllerin de,
Bir serap gibi göründün gönül gözüne..
Sardın bütün benliğini,
İçini yaktı güzel gözlerin ve temiz yüreğin…
Fırtına öncesi sessizliği yaşıyordu ruhu,seni tanımadan önceleri..
Şimdilerde ise fırtınalar da boğuşıyor gönlü,limansız denizlerde..
Ve bir rıhtım arıyor yanaşmak için,sessizce turlarken hasret denizlerinde..
Hergün görüpte ’hasret çekmenin’ acısı sarıyor bedenini
Sevdiğini söyleyememenin acısı yakıyor
Ve kaybetmekten korkuyor canından çok sevdiğini…
Yalnız O nun aşkına tutunuyor bu cansız bedeni,
Ve O na koşuyor yorgun ayakları,
Yetişememekten korkarak...
Yıldıza benzetiyor bazen aşkın,
Işık saçan ve ulaşılmaz…
Karanlıkta yol almaya benzetiyor bazen,
Sevdiğinin ışık tutmasını bekleyerek umutsuzca
Dikenli bir gül bahçesinde ki tek bir güle benzetiyor bazen aşkını,
Katkanıyor onun için yüreğine batan dikenlere,kavuşmak için gül yüzüne…
Küçük bir çocuğun elinde ki elma şekeri sanıyor bazen aşkını
Yemeye korkuyor biteceğini sanarak…
Rüya sanıyor bazen bütün hislerini ve uyanmaktan korkuyor
Umuda tutunuyor çoğu zaman…
Yeni yürümeyi öğrenen bir çocuğun,ilk defa yürürken duyduğu heyecanı duyuyor yüreği..
Düşmekten korkuyor ve sevdiğinin elini uzatmasını bekliyor,
Tutunmak için hayata…
Güzel yüzü geliyor gözünün önüne bazen O nu göremediği zamanlarda,
Ve dalıp gidiyor hayallere...


2005
Yasin Avcı