Devr-i Ademden bu yana nice gül açılıp soldu. Nice bülbül feryad u figan etti. Her gece gül yaprağıyla buluşan çiy damlalarını şebnem diye yaza geldi sözlükler. Nice gül tenler toprak oldu da ağıtlar,türküler yakıldı. Lâkin, gülün remz olduğu; teri gül kokulu sevgili damgasını vurdu çağlara. Gül, ona remz olmaktan mesrur ve meftun olalı, ne bülbüle yüz verdi ne devrana. Usaresini özünde sakladı. Hicab perdesini kimseye aralamadı. Vefanın, güzelliğin, edebin ve adabın kucağında mahşeri beklemeye başladı.



“O” inci tanesi, çöle yağan bir yağmurdu. Önce çölleri serinletti, sonra meltem serinliği, tüm dünyayı cehalet ve zulmetin kucağında bunalmaktan kurtardı. İnsanlığa, kanaatın, vefanın, dostluğun ne olduğunu suhuletle sundu. Kadınların aşağılandığı, kız çocuklarının diri diri toprağa gömüldüğü, bir coğrafyada sevgi, şefkat ve merhamet çiçeklerinin açmasına kapı açtı. Daha nübüvvetle müjdelenmeden yaşadığı şehirde “emin”olduğu dost düşman herkes tarafından ilan edildi.



Tevazuun ve vakarın imtizaç ettiği eşsiz kişiliği çağlara damgasını vuran öksüz, öksüzlerin ve yetimlerin sığınağı, hamisi, her şeyiydi. Ona düşmanları dahi kötü diyemediler; ama saltanatları ellerinden gideceği, çıkarları zarar göreceği için karşı çıktılar. Gayretine çilesine Namusu Ekber, Kabe, Ebu Kubeys Dağı şahitti. Kendisine dünyalık zenginlik ve saltanat vaadederek,Hak davasından dönmesini isteyenlere cevabı gayet netti. “Bir elime güneşi,bir elime Ay’ı verseler yine de davamdan dönmem.” Çünkü, gütttüğü dava nefsî dava değildi. Sonsuzluğun sahibinin, insanlığın ve dünyanın selameti için emrettiği güzellikler manzumesiydi.



“O” *Ümmü Ebiha’nın babası, Hatice’nin ve Aişe’nin sevgili eşi, Hasan ve Hüseyinin dedesi. Ebu Bekir’in arkadaşı ve damadı idi. O, Kâbe’nin gölgesinde büyüyen temiz fıtratlı bir Kureyşliydi. Abdullah’ın ve Amine’nin yetimi, Rabbi’nin sevgilisi,ümmetinin gözbebeği idi. Gerçek özgürlüğün ve demokrasinin yerleştiricisi, cahiliye dönemini geldiği karanlık mahzenlere hapsedip, aydınlığı, adaleti ve eşitliği yerleştiren emsalsiz inkılâpçıydı. İnsanı ezen, aşağılayan, dışlayan her türlü sömürü anlayışını reddetmiş, o yüzdende egemen güçleri karşısına almıştı. Karşısındaki echeller, cümle düşmanlıklarına rağmen, onun kişiliği ile ilgili olumsuz en küçük bir kelam dahi edemiyorlardı. Aslında hepsi de ona hayrandı. Kurdukları hegemonyanın yıkılmasından korktukları için elbirliği ile karşı çıktılar.



O, çöle inen ilahi mesajları ruhunda ve bedeninde taşıyan etten ve kemikten bir insandı. Tek farkı, sonsuzluğun sahibi tarafından seçilmiş olmasıydı. Çöle yağan rahmet yağmurundan sonra açan gül, mahşere kadar ve mahşerden sonra solmayacaktı. Çünkü ona bu garantiyi veren onu âlemlere rahmet olarak gönderen “Âlemlerin Rabbi’ydi.”

Ankara,14.08.2010 İ.K