Bulutları hiç gözlemlediniz mi? Büyük bir ressamın elinden çıkmış gibi resimler çizdiklerinin farkına vardınız mı?

Bir bakarsınız, kocaman bir dev adam yürüyor gökyüzünde. Bembeyaz elleri, yüzü bembeyaz, elbiseleri bembeyaz... Bir bakarsınız, koyunlar var beyaz otlarda. Koyunlar da beyaz, bazen de gri veya mavi. Bir çocuk koşuyordur maviliklerde. Belki de elinde kocaman buluttan pamuk helva...

Sizi bilmem, çocukluğumda ve ilk gençlik yıllarımda gökyüzünü her gün izlerdim. O kar gibi bulutlar bir ressam gibi bana sürekli resimler çizer ya da tıpkı yetenekli bir heykeltraş gibi heykeller yapardı. Tabii, o zamanlar kendi kuzularımızı otlatırdım. Kuzular meleşip otlarlarken , ben de bu sanat geçit resmini izler,büyük bir haz duyardım. Belki ben uyduruyor, kafamda canlandırıyordum. Belki de gerçekten bulutlarım şekilden şekile giriyordu.

Bulutlar sanki bu dünyaya ait değildiler. Sanki, onlar hep yabancıydı bizlere. Onun için onları çok severim. Yolculuklarımda, çalışırken ve yatarken hep bulutları görmek isterim.

Erzurum’da askerliğimi yaparken, bir gün akşamüstü Palandöken’den kışlamıza iniyorduk. Başımı Batıya doğru, güneşin battığı yere çevirdim. Aman Allah’ım o da ne!... O ne manzara!... Bulutlar öyle bir sıralanmıştı ki, öyle katmanlar oluşturmuştu ki. Kırmızı. Sarı, turuncu renkler öyle bir yanmıştı ki... Tıpkı bir yelpaze gibi ... Hayatımda ilk defa böyle bir manzara görmüştüm ve şaşkındım, hayrandım ve aşıktım. Fotograf makinem olsaydı. Eminim, çok güzel bir kart olurdu. Kışlaya gidene kadar hayran hayran baktım yelpazeye. Ama, güzellikler gün batımı kadar kısa oluyor. Güneş de yelpazemi yanın götürdü.

İşte, bulutlar olmasa ruhsuz bir gökyüzü olurdu gökyüzü. Bulutlar beyaz, gri,kızıl, mavi ve kara renkleri ve şekilleri ile dünyamızı süslüyorlar. Köy çocuklarını türlü resimler çizerek mutlu ediyorlar şimdi. Kimbilir...