Küçük bir çocukken başladı herşey. İyiyi kötüyü ayırt etmeyi bile bilmeden. Keşke biraz büyük olsamda onları daha kolay ayırsam diye düşünürdüm. Sadece baba yapma anne yapma diye haykırabiliyordum. Sadece elimden bu kadarı geliyordu belkide.
Babam hep alkol alıyordu. Babam eve her geldiğinde hani baba bir daha içmeyecektin dediğimi hatırlıyorum. Ama babam beni her seferinde kandırırdı, bunu zaman geçtikçe büyüdükçe anladım. İlkokula başladım, ve birtane dünya tatlısı kardeşim oldu. Kardeşime baktıkça keşke hiç büyümese diyordum. Benim çektiklerimi ablasının gördüklerini görmesin istiyordum. Kardeşim gün geçtikçe büyüyordu... Ama babam eski babamdı hiç bir gelişme yoktu. Alkol alıp eve geldiğinde baba yine mi içtin diye ona söylenmekten artık belkide nefret ediyordum. Hayatın acılarını belki de küçükten biraz olsun tatmıştım. Her çocuk gibi umursamaz değildim. Anneme o kadar bağlıydım ki babam ona her bağırdığında göz yaşlarım ve çığlıklarım hiç dinmezdi. Babam anneme el kaldırdığında baba lütfen yapma derken gözlerimden akan yaşlar her seferinde akan yaşlar idi. Hep acı, hep nefret dolu akan göz yaşları. Artık büyüdüm. iyiyi kötüyü ayırt edebiliyordum. Babamın annemi, beni, kardesimi rahatsız ettiğini artık cok iyi biliyordum. Gün geliyor ondan nefret ediyordum ama nefretim kısa oluyordu. Nede olsa babamdı.
Ne annemden nede babamdan vazgeçebiliyordum. İkisinede bazen cok kızıyordum beni bu hala getirdkleri için... Küçük bir şeyde bile haykırıyordum. Bunun nedeni panik atakdı. Etkilendiğim durumlardan kaynaklanıyordu. babama bize bu çektirdiklerini bazen niye yapıyorsun diye soruyorum ama bir cevap alamadım bu zamana kadar. Ama bir amacı yoktu galiba ... ARTIK HERKESİN BABASI GİBİ BİR BABA İSTİYORDUM ... İnŞaLlAh BU AmAcAa uLaŞmAm yAkInDıR...