Gitme;
Beni sensizliğin uçurumuna itip de terketme

Eğer gideceksen, eğer gideceksen yüreğimi de al.
Al ki içimdeki acı vücuduma yayılmasın.
Bir kanser gibi beni içten içe sömürmesin.

Sök, götür yüreğimi, ister sakla ister denize at ama götür kalmasın ben de
Ağır gelir, taşıyamam sensiz bu yüreği...

Resimlerini de al, bakamam artık onlara,
Çünkü baktıkça sen gelirsin aklıma
Kalbimi kaybettim, aklımı da kaybettirme bana.

Eğer senden birşey kalacaksa geride
Ve eğer bırakmak istiyorsan gerçekten
Anılarımız kalsın ben de,
Yaşadıklarımız, hissettiklerimiz sadece.

Verdiğim çiçekleri de al.
Hani kurutup sakladığın o kırmızı gülleri..
İleri de çocuklarımıza gösteririz diyerek koymuştun özenle ajandanın arasına.
Koyduğun sayfa ise dün gibi aklım da;
Tanıştığımız günün sayfasına koymuştun ve göz kırpmıştın usulca.

Artık gitme vakti.
Son kez sarılmak isteyecek, kendine iyi bak diyeceksin belki de.
’Elvada’ deyip çıkacaksın kapıdan ve son kez dönüp bakacaksın arkana.

Dur;
Kapıdan çıktığın an da, sakın arkana dönüp bakma!
Çünkü bakarsan;
’Umutsuzluğumu, çaresizliğimi’ görüp vazgeçebilirsin gitmekten.
İşte bana en çok koyan da o olur.

’Acımak sevgiden yoğun bir duygudur’ derler ama sen bana acıma..
Acıyıp da yanım da kalmaktansa acımasızca terk etmen daha az koyar bana.

Şimdi git, yeni hayatın da sana mutluluklar dilerim.
O hayatta ben olmasam da...

Yasin Avcı