30.12.2006
22:17

Şu günlerde düşünüyorumda bir insanda ne kadar kalabiliriz acaba ve anlamlar neden günden güne değişiyor,asıl önemli olan da bir arkadaş sevgiliye geçmek için kullanılan köprü mü? ..Yukarıda attığım tarih bir insanın bana gelişinin ilk günüydü.Aptal yürek işte! ..Niçin zırhını kuşanmazsın ki! ..Kaçıncı yenilgin bu? Hala mı uslanmadın,hala mı kırılacak yerlerin var? ...Seferberlik zamanında eşi askere alınıp köyde küçücük 5 çocukla yalnız kalan büyük ninem kendisine baskı kurup rahatsız eden köy ahalisiyle geçinemeyince abisiyle dağa çıkıp eşkiyalığa başlar ve 7 yıl sürer bu durum.Bir daha geri dönmeyen bir eş,kıtlığın baş gösterdiği dönemde çocuklardan ikisinin daha 13 lü yaşlarında ekmek bulmak için evden ayrılıp bir daha dönmemeleri,abisinin öldürülmesi ve elde kalan çocuklarına bakmak için yaşadığı bir yığın olayı anlatırken ağladığını hiç görmedim ama yüzü başkaydı.Ütüsü bozulan pantlonlar gibi kırış kırış.Niçin bu kadar kırışık olduğunu her sorduğumda ’yaşanılan hayat’ dedi.Ona benziyor muşum acıyı içime akıtıyor muşum bu yüzden gün gelir alıcısını bekleyen mal gibi kırışıklığı satın alıp yüzüme bırakıcaktım.Kırışıklıklardan payıma düşenden fazlasını aldım.

19.05.2007
14:25

Yeni bir tarih.Yeni bir yıl.Yeni bir çizgi.Ama diğerlerinden farklı bu,çizgisi kalın, sadece yüzüme değil bedenime çizilmiş gibi,bu yüzden acısı diğerlerinden daha zor daha dayanılmaz.Aptal yürek işte! ...Mutluluk dileklerim yok kimse için ama çizgilerim kırışıklıklarım var almak isteyene.Sevgi denen bir tohum düşer toprağa da yüzüne kapkara bir çizgi çizilir,sızısını senden başkası da duymaz.Büyük ninemin dediği gibi ’yaşanılan hayat’ işte.