Sen hiç fırtınalı bir gecede sokakta yalnız kaldın mı?
Bütün gece başından aşağıya yağmurlar yağdığını düşündün mü?
Ya da rüzgarın soğuğunu hissettin mi içinde?
Hiç;
Keşke,
”Mevsim sonbahar olmasaydı da çıplak kalmasaydı ağaçlar” diye dua ettin mi?
En azından rüzgarı engellerdi diye tuhaf bir duygu kapladı mı seni?
Sokak lambasının bir yanıp bir sönen ışığında
Karanlığın ürkütücülüğünden sıyrılmaya çalıştın mı peki?
Ve O lambanın sokağı aydınlatan tek “yarı-sağlam”lamba olduğunu bilerek.
Rüzgarın çıkarttığı uğultudan rahatsız oldun mu peki?
Peki ya İnsanların ilgisizliği! ! !
Sen orada üşürken,
Onlar pencereden seni boş gözlerle izlemeleri ne kadar zalimce değil mi?
Belki de parmakları ile gösterip”vah zavallı,üşümüştür şimdi O”diye,
Üzülüyorlardır KİMBİLİR! ! !
Tok açın halinden anlamaz değil mi?
Senin karnın da açtır şimdi..
Ama sen bunu hissetmiyorsun bile..
O kadar kırılmış,
O kadar hayal kırıklığına uğramışsın ki..
ŞU AN YALNIZCA KALBİNİ HİSSEDİYORSUN! ! !
Peki..
Bunları bir kenara koy şimdi..
Ve şu an sıcacık evinde olduğunu varsay..
Yemeğini yemiş,dışarıda yağan yağmuru izlerken kahveni yudumluyorsun..
Cama vuran yağmur damlaları içini okşuyor..
Rüzgarı duymuyorsun bile! !
O an gözünün önüne bir yanıp-bir sönen o yorgun sokak lambası ilişiyor..
Ve lambanın altında bir gölge..
Dikkatle bakıyorsun ve bir kedi olduğunu görüyorsun..
Kahvenden bir yudum daha çekiyorsun ve biraz daha dikkat kesiliyorsun..
Kedinin titrediğini oradan görebiliyorsun..
O an kahvenin sıcaklığı bütün bedenini sardığı için;
Sadece;
“Vah zavallı,üşümüştür şimdi o”diyerek..
PERDEYİ ÇEKİYORSUN! ! !

Yasin Avcı