Bardaktan boşalırcasına yağan yağmurun altında, uzun süre yürümek zorunda kalmıştı.Ayakkabılarını çepeçevre saran çamurdan dolayı adım atmakta güçlük çekiyordu.Refüjdeki çimler ilişti gözüne.Ağırlaşmış ayaklarını temizlemek için çimlere değdirmesiyle çekmesi bir oldu. Rabbini zikreden nazik varlıklara çamur sürmek yakışmazdı.Utançla eğdi başını ve çamurlu ayaklarıyla devam etti yoluna...
Rengarenk çiçeklerle dolu parkta oynuyordu bir çocuk.Bembeyaz papatyalara takıldı, simsiyah gözleri.Annesi papatyaları çok severdi.Ama annesi çiçekleri dalında sever,onların Allahı zikrettiğini söylerdi.Çocuk elini uzattı lakin koparmaya kıyamadı.Boynu bükük dönerken evine,koklanıp bankın üzerine bırakılmış papatyayı gördü.Sevinçle alıp,sevgiyle sundu annesine.’’Bu çiçeği bankın üzerinde buldum,dalından koparmadım’’demeyi unutmadı.
Sepetin içindeki şeftaliler öyle güzel görünüyordu ki...İri iri,kan kırmızı şeftaliler arasında seçim yapabilmek ne mümkün.Herkes en iyisini kapma yarışına girmişken o en ufak ve en yeşil olanını seçti.O minicik şeftali Rabb’inden gelmiş bir mektuptu.Kimse görüp okumazsa üzülmez miydi?Şükür şerbeti ile tatlandı o yemyeşil şeftali.Şükretti Rabb’ine fark edilemeyenleri fark ettiren yürek sunduğu için kendine.
Üç ayrı olay ve üç ayrı insan.Birbirini dahi tanımayan bu üç insan,mükemmel ahlak yapısını nerede kazanmışlardı?Hangi fakültede eğitim görmüş,hangi çevreci kuruluş eğitmişti bu insanları.Nasıl çevreye bu denli saygı dolu,yaratılmış her varlığa bu denli sevgi dolulardı?
İsimleri farklı farklı olan bu insanlar bir ayna gibi İslam’ın güzel ahlakını yansıtıyorlardı.Yaradılanı Yaradan’dan ötürü seven anlayışın nesilleriydi onlar...Kur’an ahlakından başka hiçbir kuruluş bu ölçüde nezaket katamazdı insan ruhuna.
Öyle güzel yansıttılar ki dinlerinden gelen güzellikleri...Öyle değer verdiler ki yaradanın yarattıklarına...Onlar kainatı sevdi,kainat onları.Onlar Rabb’lerini sevdi,Rabb’leri onları...

Zeynep Öztoprak