ÖLÜME RAĞMEN


“ Kimse söylemezdi. Hastaya doktorun faydası olmadığını. Kimse bu kadar doğrucu olmazdı.”
İnsanlarla olan çatışmalarımızı pratikte çözmekten kaçarız.
Çoğu zaman hayallerimiz çatışmalarımızın çözüldüğü yerlerdir.
Bazen hayallerimiz de bile çözemeyiz çatışmalarımızı.
Kırgınlıklar o kadar büyük yaralar açmıştır ki gönüllerimizde….
Ölüm gelmeden KIRGINLARIMIZI GİDERME İMKANI varken AHİRETE bırakız.
KIRGINLIKLARIMIZI
Bir bakıma hayatlarımızı AHİRETE bırakırız …. …
Dünya da sadece kötülükleri yaşar.
KÖTÜLÜK SAÇANLAR OLURUZ.
KİTABIMIZDAKİ HAYIRDA YARIŞIN EMRİNE İNAT.
Özür olaraktan cahiliyetimizi beyan ederiz.
Belki özrümüz mahşerde kabul görür zanlıyla..
Cahiliyet hangi mezhebe göre mazerettir acaba ?
Ölüm bir gün gelir bizi bulur ?
Zihnimizde ki kalbimizde ki çözümleri hayata geçirmeden …
Ölüm bizi bulmadan hala şansımız varken niçin maskelerin arkasına saklanırız…
Ve her yeni günde ustalaşırız maskeleri taşımakta….
Bir ölüm anına şahit olmak.
Sonrada hayatına hiçbir şey olmamış gibi devam etmek.
Allah’ın bir mucizesine şahit olmak
Sonrada hayatlarımızda Allah’a dair hiçbir değişiklik yapmamak.
Ölümüne şahit olduğum kişi amcamdı.
BABA YARISI
Birkaç ay içinde öleceğini biliyordu.
Kanser içini yemiş bitirmişti.
Onun kendi hayatını yediği bitirdiği gibi…
Tüm bildiklerine rağmen
Hatta ölüme rağmen hiçbir şeyi değiştirmeden EMANETİNİ teslim etti.
Ya ben ölüme rağmen, bir can çekişe 7- 8 saat şahit olmuşken
MASKELEME PRATİĞİ YAPIYORUM.
Neden mi?
Gidene haksızlık olmasın diye.
Kalanlarla ilgili hiçbir çaba harcamıyorum.
Sadece biriyle denedim.
Bekli de maskeleri bırakmanın zamanı gelmiştir diye?
Gördüm ki henüz zamanı değilmiş maskeleri bırakmanın.
İletişim denen şeyin ne kadar zor bir şey olduğunu öğrenmek acıydı.
İletişim denen şeyin tek tarafla olmadığı herkesle de iletişim kurulamayacağını anlayınca vazgeçtim.
Bu vazgeçişten onlarda memnundu.
Çünkü benimle hiçbir çıkar ilişkileri yoktu.
Birbiriyle çıkar ilişkileri olanlar zaten müthiş iletişim halindeydiler.
Herkes bir gün ölecek
Bunu kesin olarak bilsekte ölümü kendimize yakıştıramıyoruz.
Ölümümüze yarım saat kalsa bile son bir umutla doktora gitmek ya da doktorun yanımıza gelmesini istiyoruz.
Belki de doktorun nefesimize çare olabileceğini düşünüyoruz.!!!!!!!
Kimse hastaya öleceğini doktorun faydası olmadığını söyleyemezdi.
Kimse bu kadar doğrucu olamazdı.
Doktor çağırıldı.
Bir iki ilaç yazdı.
İyileşeceksin inşallah dedi.
Doktorda meslek yalanı diyerek hafifliyordu herhalde……..
Odadan çıkınca yakınlarına 1- 2 saat ya yaşar ya yaşamaz.
Bol bol okuyun.
Dua edin.
Allah yardımcınız olsun.
SADECE SÖYLEDİKLERİ BUNDAN İBARETTİ.
HANİ TIP HERŞEYİ ÇÖZERDİ.
Rahatsızlığının ilk saatlerinde yanındaydım.
Bir şeyler anlatmak istiyordu da ben mi anlamıyordum.
Bir ölüm yolcusunun son anlarını anlayacak kadar maharetli değildim.
Hayatın içinde aynı mekanı bir daha asla paylaşmayacak bir çok insan DÖRT saat bir arada bir mucizeye şahit oldular.
Ölüm gerçeği ile ölüme şahit oldular.
Tuhaf olan hiçbir ders alamadılar.
Paylarına düşeni yakalayamadılar.
ÖLÜME ŞAHİT OLUNAN DÖRT bu saatten…….
VE ÖLÜME RAĞMEN HİÇ ÖLMEYECEK GİBİ YAŞAMAYA DEVAM ETTİLER.
EDİYORLAR.
EDECEKLER.
TÜM ZAMANLARDA YAŞAMINDA HİÇ DEĞİŞİK YAPMADAN YAŞAYAN TÜM İNSANLAR
SELAMETLE KALIN