Ufak bir pencere kenarında ıslıklarımın soluksuz senfonisini dinleyerek düşünüyordum bu sabah evimin küçük odasında... Düşünüyordum hayallerimi ve birde kendimi görüyordum, aradaki o kocaman gülen ifadeyi, üzülüyordum fakat ağlamıyordum...
Yapacaklarımı düşünüyordum ve olmak istediğim, yaşamak istediğim yaşantımı düşünüyordum fakat bir müddet sonra bunların sadece hayal olduğunu düşünür oldum çünkü büyüyordum.Her geçen gün küçülüyordu hayal pencerem ve her sabah soruyordum kendi kendime ne zaman yaşanacak bu hayaldeki yaşanılası hayat...
Vakti gelmişti birşeyler yapmanın, zaman daralıyordu çaresini bildiğimiz halde yapmadıklarımız yıldırmadımı zaten bizleri ? Bazen üşengeçliğimizden bazense bir anlık hevesler yüzünden... Keşke dediğimiz o kadar çok şey vardı ki ve gün geçtikce keşkelerin bile işe yaramadığını geri dönülmez hatalar yaptığımızı meğer hayallerimizden o an uzaklaştığımızı farkına varmadık mı ?
Şimdi düşünüyorum, ya hayallerimden vazgeçmek yada hayallerin uğruna muhteşem hatalar yapmak eğer ders çıkarabilirsen olanlardan zamanında, hayallerine kavuşmak...

Bir karar anıdır bu, durup düşünmek fayda etmez ya koşacaksın hayallerinin peşinden yada kukla olacaksın kendinden çekinerek...

Şair: Ceyhun OĞUZ

Yalnızlıkların Şair’i...