Yazmak ciddi bir iştir. kalem, her başvuranı kabul etmez bu işe… herkes kalem erbabı olamazdı. çünki kalem eylemi gerektirirdi.

niçin yazmak istiyorsun diye sorardı önce. sahi niçin seçiyorsun bu işi? parası için mi? zevki için mi? kendin için mi? toplum için mi…

normal bir işte çalışacak olsan da bu sorular sorulmazmıydı sana… parası için desen, o işe tutunabilirmiydin. yarın öbür gün para yok olsa ortadan, başka işlere doğru yol almayacakmıydın… bir işi parası için yapmak o işte sadık olmayacağının göstergesiydi oysa…

kalem de öyle idi… her zaman tutacak yazılar kaleme alamazsn, belki herkes okumaz olur seni? kalem dile geldi; “o zaman beni de bırakacak mısın? okunmuyorsam eğer “beni okunur kıl, istidadını geliştir, beni bırakmak yerine”…

yazmak ciddi bir iştir. fazla mesai gerektirir. netice almak istiyorsan terlemeyi göze almalısın. herkes uyuyorken sen ey kalem işçisi yazmalısın… sabaha ekmek yetiştirmeye çalışan ekmek ustası fırıncı gibi… geceleyin hamurunu yoğurup, şekil verip ertesi gün “fikir açı akıllara, nur açı kalplere, sevgi açı gönüllere yetiştirmelisin kalemini”… ama dikkat et bayat olmasın… içine kıl kaçmasın…

yazmak ciddi bir iştir… kalem ciddidir. laubaliliği kaldırmaz. bilmiyormusun ki laubali bir kalem, okuyanını da laubali yapacak? hani biz sarhoşluk değil, unutturmak değil, hatırlatmak, ve düşündürmek istiyorduk…

kalemine sahip çık ki, kalem de sana sahip çıksın, sadık olsun… hiç düşürme ki ellerinden sen de düşmeyesin…

kaleminle yazdığın her kelam, seni bir gönüle tutundurur… o gönüller ki seni hiç bırakmazlar…

yeter ki “beni sev” der kalem…

sev ki “ben de seni gönüllere sevdireyim”…

ve son;

yazmak ciddi bir iştir… sevgi de…

enis altınbaşak