Ayrılık üzerine yazılan bilmem kaçınçı yazı, bilmem kaçıncı şiir diyorum kendime. Ama sensizlik anlamıyor ki. İçimden fışkırıp kağıda kaleme dökülmek istiyor acım. Hislerim yine ipini koparmış gidiyor, tutamıyorum.

Bazen yutkunuyorum sözcüklerimi. Gözyaşlarımı içime akıtıyorum. Her sözcük boğazımda düğümleniyor, bir gün beni boğacaklar, korkuyorum...Her gün yeni bir şeyler var sanki sana söyleyeceğim, sana hissedeceğim...Ve sen yine duymayacaksın biliyorum.

Çabalıyorum.Deniyorum.Çizdiğim yeni yolda ilerlemeye çalışıyorum. Arkama bakmadan...Sana demiştim ya "Artık benden uzak dur." diye...Yalandı.

Sana söylediğim bilmem kaçıncı yalandı; artık seni sevmediğim, seni istemediğim...

Söylediğim ve yaptığım bilmem kaçıncı yalandı "Gitmek"...

Başaramadım, başaramayacağım, biliyorum. Bu acı öldürse de böyle söyletmese beni... Haksızım, pişmanım ve hala yaşıyorum. Sensizim, bu bana verilmiş en büyük ceza. Ve kendi kendime verdiğim bilmem kaçıncı ceza yüzünü bir daha görememek...İstediğim tek şeyse yanında olmak. Eskiden olduğu gibi...

Susuyorum.Her sözcük bilenip bekliyor boğazımda. Tek avuntum iyi olduğunu, mutlu olduğunu bilmek. Tek avuntum sana daha fazla acı vermiyor olmak.

Yaşıyorum, ama geçmişte. Ne geleceğim, ne de şimdiki zamanım var artık.

Günlerimi kaybettim, gecelerimi de...Seni kaybettim, ve artık kendimi de..

Bir gün, belki bir gün diyorum, sonra siliyorum bu düşünceyi aklımdan.

Bekliyorum. Sana dair tek bir şey, bir ses, bir eşya, bir silüet...Sonra siliyorum bu düşünceyi aklımdan.Seni beklememek istiyorum, çünkü gelmeyeceksin hiçbir zaman.

Bizi kaybettim biliyorum. Bu acıyla daha ne kadar yaşayabilirim işte onu bilmiyorum.



F.Aydemir 03 Şubat 2010