Nisan ayının 10.gününde akşam saatlerinde bir telefonla dünyam alt üst olmuştu:Çok sevdiğim kayınpederim Adana’nın bunaltıcı sıcaklarından uzaklaşmak amacıyla Niğde Çamardı ilçesinde bir ev yapar ve o eve taşındığı gün soba zehirlenmesinden vefat eder.Bana bu haber ulaştığında inancım gereği sükunetimi hiç bozmadan defin işlerine başladım ve babamı son yolculuğuna uğurladık.O gün de hayatın ne kadar boş ve geçici olduğunu anladım.
Bundan dört gün önce aynı ilçeye ben yolculuk yaptım, tam ilçeye yaklaşırken önüme ara sokaktan çıkan bir araca çarpmamak için sağa kırdım ve kocaman bir kayaya çarparak durudum.Çarptığım kayanın hemen aşağısı bir uçurumdu ve benim o uçurumdan yuvarlanmama ramak kalmıştı.Beni asıl düşündüren, hayallere daldıran olay ise çarptığım kayanın üzerine yazılan bir yazı idi:"Azrail’i görünce...’
O an çok düşündüm gerçekten Azrail’i görünce ne yapacağımı....