Yine o günlerden biri....
Silahımı ve hücum yeleğimi alıyorum depodan.Herkesin üstünde bir endişe,korku "acaba bugün mayına basar mıyım? yoksa yine pusuya mı düşücez? Bu sefer kim o hain kurşunu hak etmeden kabullenicek?".Yol uzun,karlı ve soğuk bir hava.Bilmiyorum belki 20 belki de 50 km yürüyeceğiz ama yine de o hain düşmana yenilmeden geri dönüceğiz.Tek düşünce " Sağ salim canavar askerlerimi analarına,sevdiklerine bir an önce teslim etmek!
Yola çıkıyoruz...Tam 18 mehmedimle zor ve aşılmaz dağlarda,acıyı hissetmeden yüreğimizi bu vatana adamış,azimle...İlk saatler,sessizlikle ve düşüncelerle geçer.Hani derler ya "hayatım film şeridi gibi gözümün önünden geçti"aynen öyle.Önce çocukluğunu hatırlarsın.Sokaklarda koşturduğun,beş on kişi toplansakta bir maç yapsak.İki-üç kişi olursak da tek kale maç yaparız.Çocukluk işte bir şeyler peşinde koşarsın.Ya şimdi.. Nerdeyim ben, nereye koşuyorum?Sonra gözünün önüne ailen gelir,sevdiklerin.Ya şimdi ölürsem ne yaparlar?Eminim onlar üzülürler ya halkım,milletim.Beni hatırlarlar mı?Yoksa her zaman ki gibi sadece iki dudağın arasından çıkan şu sözlerle mi anılıcam"Aaa! yine biri şehit olmuş"
Zaman akıp gidiyor.Allahıma şükür ki daha ne bir mayın ne de bir silah patladı.Sağ salim ilerliyoruz.Tek düşüncem mehmedimin anası ağlamasın.Ne olacaksa bana olsun.Sonunda varıyoruz koruyacağımız noktaya.Aman tanrım! O da ne! İki kişi önümüzden geçiyor.Evet bunlar kesin onlardan.Ama vuramazsın.Önce onlar ateş etmeli.Yasalarımız bunları gerektiriyor.Önce senin vurulman gerekir.Komik değil mi?Ama gerçekler bunlar.Önce sormalısın "kimsiniz " diye?Yakalandılar ama itiraf etmezler.Eminim ki köyden olduklarını söyleyecekler.Evet, aynen öyle oldu.Köydenmişler.
Gün doğmak üzere...Dönüş gözüktü.Artık yola çıkmalıyız.Ama herkes yorgun ve bitkin.Sırtında çantan, ağırlığını tahmin bile etmeye çalışma.Düşünürken bile insanı yorar.Yine tek bir düşünce"bir an önce varıp dinlenebilmek".Hep hayal edersin.Gözünü açıp kapatsan da yatağına uzanmış olsan.Herkes bunu hayaliyle yürür.
BOOM!Evet, hiç duymak istemediğin o ses kulaklarını çınlatır.İlk bir-iki saniye şoka girersin.Sanki mayına sen basmış gibi! Aman allahım!Bitirmeye sadece 2 km kala!Herkes şokta!Evet o şoku atlatmalıyım.Çünkü herkes bana bakıyor.Sanki bir çocuğun babasından yardım beklercesine bakışları gibi.Bir şeyler yapmalıyım.Koşuyorum yaralı mehmedimin yanına.Hiç bir şeyin farkında değil.Bayılmasına ramak kalmış ve bayılıyor.Hemen kopmuş bir bacak arıyorum etrafta.Ne yapsam diye düşünüyorum.Sağlık derslerinde öğrendiğim nadir bilgilerden tampon yapmayı deniyorum.Beş on dakika içinde helikopter geliyor.Bir an sevinirsin geldiğinde ama ne yazık ki bir mehmedim bu savaşın bedelini ayağıyla ödemiş.Sevinsen mi üzülsen mi?Ya geri kalanlar.Dokunsan hepsi ağşıyacak ama bu soğuk savaşın etkisinde gözlerin bile ağlamak istemiyor.
Artık döndük.Kimsenin ağzını bıçak açmıyor.Suskun,bitkin ve yorgun.Yatağıma uzanıyorum ve düşünüyorum yine.Ben niye basmadım da mehmedim bastı.Hep derler herkesin mayını bellidir.Kimse kimsenin mayınına basmaz.Ya mehmedimin anası.Acaba haber gitti mi?Tek Tek düşünceler geçer gözünün önünden.Sonra dalıp gitmişim.........