Yaşlı kadının gözleri,sabit bir noktaya asılı kalmış gibi donuk ve hissiz bakıyordu.Hayata küsmüş bedeni,gözleri gibi donuk,hareketsiz...

Kendisini,yine kendisi içine kapatmıştı.

İçine neler kapatmamıştı ki!Çocukluğunu,gençliğini,acılarını,sevinçlerini,sevdalarını ve umutlarını.En çok ta umutlarını...

Küsmüştü,hayata ve hayatın kendisine verdiği tüm yaşanmışlığa.Yeter demişti,artık yeter.Ben artık yokum diyordu sanki sessiz çığlıklar atan gözbebekleri...Ölüme inat,ölüm kapısına gelmeden,nefes ala ala ölümü yaşamaya ant içmişti sanki...

Kendisine bakmaları için bir genç kız ayarlamışlardı.Gece gündüz sürekli yanındaydı.Öyle iyi yürekli bir kızcağızdı ki,kendi annesine baksa ancak bu kadar güzel bakabilirdi heralde.Beş vakit namazında,ağzı dualı çok merhametli bir insandı.Yaşlı kadının başında,her namazın sonunda Kuran okurdu,şifa bulması için gözyaşlarıyla dua ederdi.

Evinden getirdiği yeşil renkl tesbihi hasta kadının ellerine sıkıştırmıştı.Babannesinin ölüm anına kadar Allah’ı zikr ettiğini,bir gün muhakkak dilinin açılacağını ve bu tesbihi Allah Allah diyerek çekeceğini defalarca fısıldamıştı Hayriye hanımın kulaklarına.

Hayriye hanım çok şanslı bir kadındı.Kendisinden iki yaş küçük kız kardeşi ve bu bakıcı kız sayesinde öyle bir hayat yaşıyordu ki,hayata küsmesine adeta izin verilmiyordu.

Her gün bir kaç kez ziyaretine gelirdi kız kardeşi,güle oynaya.

---Ne haber abla? der yanaklarına bir öpücük kondurur ve ellerinden tutarak gözlerinin içine bakarak onunla sohbet ederdi.Derdini döker,günlük yaşantısından ,okuduğu kitaplardan,arkadaşlarından bahseder,hatta arada bir dedikodu bile yapardı ablasıyla.

Bakıcı kız ile birlikte kahvelerini alıp,ablasına can yoldaşı olmaya çalışırlardı.Sanki ablasının hayata küsmesine inat,hayata sımsıkı sarıldğını ablasının gözüne gözüne sokarcasına şen kahkahalar atardı Nihal hanım.

Hayriye hanımın ellerinden kayıp düşen tesbihini yerden alan bakıcı kız, askıya asar gibi taktı hasta kadıncağızn fersiz,sararmış incecik narin parmakları arasına.Eğildi yavaşça konuştu:

---Hayriye teyze!ben senin kalben zikr içnde olduğunu biliyorum.Bak göreceksin bir gün şu parmakların da dile gelecek ve bu tesbihi çekecek İnşallah.

---Evet!evet!bence de...dedi Nihal hanım.

Nihal hanım neşeyle girdi odaya.Hayriye hanımın ellerini tuttu,yanaklarına günaydın öpücüğü kondurdu.

---Günaydın ablacığım!NasIlsın bakalım bugün?

Gözlerinin içine içine baktı yine,hadi tepki ver dercesine ablasının.Çok inatçı bir kişiliği vardı Nihal hanımın.

Allaha inancı sonsuzdu, duaların gücüne ve sürekli okunan Kuran’ların muhakkak bir gün, ablasına şifa olacağına çok ama çok inanıyordu.

---Hadi hadi iyisin.Bugün kızın geliyor.Leyla gelince unutursun beni yine...
Hayriye hanım gözlerini kırptı.

Nihal hanım oda dolusu bir çığlık attı...Hem ağlıyor,hem kahkahalar atıyordu.
Bakıcı kız korkuyla sıçradı.

---Ne oldu!Nihal teyze,korkutma ne olur beni...

Nihal hanım odanın içinde,çıldırmış gibi koşup duruyordu.

Hayriye hanımın elinden düşen tesbhin çıkardığı sesle,odanın içi garip bir sessizliğe büründü...



asude_vuslat