Denizin kenarından sallandırdın ayaklarını, suya yansıyan ışıklara anlam verdin durdun. İkinci sınıf şarabı sessizce açmayı başardın ama sessiz kalmayı beceremedin bir türlü. Denedin durdun, denedin durdun… Tersine çeviremedin ne rüzgarı, ne denizi… Ne söylediklerini, ne dinlediklerini… Şarabın da senin gibi yarım yamalak ilişti denizin kenarına, elinden gelmedi sarhoş etmek derya kuzularını, senin beceremediğin gibi kendin dahil hiç kimseyi sarhoş etmeyi. Elinden gelmedi, bırak dünyayı, bırak bir şehri, kendini bile değiştirmek. Hani değişmekle başlayacaktı her şey ve bitecekti; ama bitmeyecekti değişimin kendisi… Hani şarap değil ama rakı içtiğinde dem vururdun, anlayana aşk olsun.

Boş verdin sevdayı bir kalemde, esamesi okunmazdı yedi nesil sonraki hayatın güzelliği yanında. Boş verdin körüne kavgaları, her zamana paha biçtin; anlam verdin durdun bedava havaya, bedava suya… Bilmiyordun yedi nesil sonra beş paraya kavgalar edilecek ve ciğerlerine her doluşu havanın, ömre bedel olacak.

Sakladın şarabının mantarını, unutmamak için yansıyan ışıkların anlamlarını. Sakladın kadeh yaptığın, minicik fanusu, unutmamak için özgür bıraktığın bütün canlıları. Denedin durdun, hayatına anlam vermeyi, ama hayat sana anlam veremezken hiç umursamadı başına gelenleri. Denedin durdun, insanlara anlam vermeyi, ama onlar hiç umursamadı senin “sessizce” yok oluşunu.

Bunlar hiç aklına gelmezdi, yedi nesil sonrasının pazar yerini anlatırken rakı masasında. Ne garip şimdi de düşünmüyorsun bu işin nasıl sonlanacağını, nasıl başladığını hiç düşünmediğin gibi… Halbuki sen, başlarken de biliyordun yedi nesil sonra da aynı umutlarla atlanacaktı bilinmeyen karanlığa ve başladığı gibi anlam veremeden bitecekti hikayeler:

"Değdi değecek ayakların, atlama yaşın geldi artık küçük kız. Kapat gözlerini, bırak kendini karanlığa… Bırak düşünmeyi, bırak sormayı, bırak ağlamayı! Burada meme değil gözyaşının karşılığı, mutluluk değil körpe şehvetinin ederi. Hadi küçük kız, yolun yok başka… Atla!"