sus vakti...puslu yalnızlığın,senli kalablıklığımın bulanık göğünde,yağmur getirmeyen bulutların karalığı çöktü içime.
aylak güneş,sarhoş serviler,cevizlerin uğultusu...sedirde kadın,kurtulmuş kırmızı biberler ve saksıda karanfiller...manzara tamam,yokluk varlık sahasına hücum eder.
bileklerim düşüyor,ayaklarım üryan,üşüyor,darmadğın saçlarım,umurumda değil...bir kuş yere kozalak düşürüyor,gözlerimden yaşlar yuvarlanıyor,çocuk yanaklarından,sarışın bir hare düşüyor güneşin bağrından kalbime ve karanfiller yas tutmuyor bakıyorum yas tutmuyorlar hiç bir kere...
cenaze merasimi mi bu,gidişinin? niye böyle ızdırap dolu kalbim?
sonuzluk düştü içime,ciğerim yandı,gözlerimi kapattım
bir ses duydum,irkildim,uyandım,saçımı topladım,yüzümü yıkadım,zihnimi arındırdım,ölümlü kalımlı dünyada bitimli bir nefes için,kalamadım daha fazla aşk arafında...bencilce bir sevgi değildi bu anlamadın anlayamazsın da sen dev adam,daha asla.
kızılcık şerbeti bu içtiğim yoksa kan değil kan değil...
keselim ironiyi artık karanfiller de yas tutuyor değil,karanfiller de yas tutuyor değil.


KARANFİLİNYASI SUSAR VE GİDER...