Niye bu kadar bağlanır ki sevdiklerine insan,canının acıyacağını bile bile.Niye bu kadar çok sever ve cömert davranır kalbini verirken.Bencillik etmez ve ayırmaz hiç kendine.Bir gün onların mutlaka gideceğini bile bile...
Keşke,ayarında sevebilseydik sevdiklerimizi.Bazı kareleri boş bırakabilseydik onlar boşalmadan.Kalbimizin birazını kendimize ayırabilseydik.Gidenlerin ardından hayata tekrar tutunabilmek için ve düşmemek için kalkılması zor uçurumlara,parçalanmamak için.Keşke,ayarlayabilseydik bazı şeyleri,ayarında sevebilsek ve ayarında nefret edebilsek.Yıkmadan gönüller kurabilsek.Ortada olabilsek bazen her şeye ve herkese.Bir tarafa yığılmasak ve bir cambaz gibi durabilsek dengede.
Düşünebilsek başkalarını da,kendimizi düşündüğümüz kadar.Keşke,keşkelerimizi çoğaltmadan azalan hayatın farkına varabilsek.Ve keşke;keşkelerin artık geçtiğini,onlara dokunamayacağımızı bilsek.Fakat;daha fazla keşke’lerin olmaması için çabalayabileceğimizin farkında olsak aynı zamanda.Keşke...