-Bir trafik kazası. Araba üç takla attıktan sonra paramparça oluyor. İçindeki iki kişiden biri anında ölüyor, diğeri can çekişiyor. Pek fazla işlek bir yol değil. On dakika kadar sonra bir araba oradan geçiyor, ancak kazayı görmesine rağmen durma niyeti yok. Biraz sonra iki kişi enkazın yanında beliriyor. Yardım edeceğe benziyorlar. Ölü ve yaralıya yöneliyorlar. O da ne? Kazazedelerin ceplerini karıştırıp bir şeyler alıyorlar. Etraftaki dağılan eşyalardan da bazılarını alıp hızla oradan uzaklaşıyorlar.

-Bir başka kaza şehrin en işlek caddesinde meydana gelmiş. Yaralı bir kişi var. Kafasından kanlar akıyor. Acı içersinde kıvranıyor, bağırıyor. Sesi yürekleri dağlıyor. Birçok kişi yardıma koşmuş. Cankurtaran fazla gecikmiyor. Sedyeye koymaya çalışıyor onlarca kişi. Bu arada bir tanesi yaralının yere düşen telefonunu kimseye fark ettirmeden alıyor ve cebine atıyor.

Oruç Baba der ki: Bencillik ve çıkarcılık merhameti, ahlakı, dürüstlüğü, iyiliği kısacası insanı insan yapan tüm değerleri bir anda yok edip, bazı kişilerin insanlık elbisesini çıkarır ve çırılçıplak bırakır. Artık o insan değildir. Ona ne dersen de: İster iblis, ister zebani…



-Ömrünü veriyor resimlere. Açlıkla, hastalıklarla mücadele ederek geçiriyor son günlerini. Öldükten yıllar sonra ise tablolarının bir tanesi bile servet değerinde satılıyor.

-Ciltler dolusu roman yazıyor. Çoğunu okuyucuyla buluşturabilecek imkanlara sahip değil. Zaten böyle bir çabası da yok. Öldüğünün farkına bile varmıyor birçok insan. Bugün ise eserleri edebiyat dünyasının en değerlileri arasında.

Oruç Baba der ki: Sanatçılara gerçekten hayranım. Çünkü bizler zevk peşinde koşarken, miskinlik yaparken; onlar, ya düşünmekle ya da bir şeyler yapmakla ömürlerini tüketirler.

xxx