Saatler durdu; ilerlemiyor zaman. Kalbim taş üstünde taş kalmamış harp alanı gibi. Her biri ayrı ufka yelken açan bin parçaya bölündü zihnim şimdi.

Saatler durdu; zaman dondu; küskün nicedir akrebe yelkovan. Kaplıyor boşluklar beyaz bir ışık, içinde her rengi barındıran. İnişler çıkışlar, dar yollarda kayboluşlar, yitişler kopuşlar, hayata yeniden asılışlar…

Saatler durdu; kanadı kırık bir kuş misali zaman. Cevabı olmayan sorular çarpıp ruhumun kayalıklarına çoğalarak geri dönüyor bana. Bir yanıp bir sönüyor içimde yıldızlar. Kendi içimde kendime doğru yol alırken; bir kaybedip kendimi bir bulurken; kıyıdan kıyıya çarpıp canımı acıtırken karanlıkta bir yerlerde birileri fısıldıyor kulağıma: “ümidini yitirmezsen kavuşur elbet akrebe yelkovan. İşte belki de sadece o ümit hayatı yaşanılır kılan ….”