Sevgili Meleğimiz Azrail,

Satırlarıma nasıl başlayacağımı inan bende bilemiyorum sadece içimden geçeni paylaşmak istedim herzamanki gibi kağıdım ve kalemimle.Öncelikle şunu çok iyi biliyorum bu dünyadaki tek gerçek olan ölüm ve benim için artık ölümden öteside yok bu hayatta.Ve bu zor görevde sana verilmiş inan senin yerinde olmayı hiç istemezdim gerçi dünyadaki kötülükleri görünce insan bazende senin yerinde olmak için can atabiyor neden dersen malum temiz bir dünya,gelecek nesiller içinde temiz bir gelecek için tabikide...

Seninle vadem dolunca tanışacağımı çok iyi biliyorum bir tek o anda gözükeceksin bana belkide ama sana kızgınlığım 2004ten geliyor biliyorsun değilmi ? babamın kucağımda canverişini...sende diyeceksin emir büyük yerdendi..ölenle ölünmez vesaire belki ama ...ölenle birkez ölünse keşke...yada aynı anda gidebilsem bende...evet Yüce Tanrım güç veriyor bana herşey daha basit geliyor ama herşey bi okadarda anlamsız ve basit biliyormusun...o andan itibaren aslında bende sadece fizyolojik olarak yaşıyorum diyebilirim fani dünyada olması gerekenlerle rutine bağlanmış bir şekilde.Ne zaman fırsat bulsam ailemden gizlice içime akıttığım gözyaşlarına sığınıyorum rahatça özgürce...

Eminim sende çok yoğunsundur bu saatte bu mektup eline geçince ama daha fazla vaktini almayacağım ve konuyu özetle bağlayacağım.Artık benimde ne kadar isyan ettiğimi biliyorsun değilmi neden vadem dolmadı ben çok özledim babamı herkese vasiyetimi verdim bile babamın yanına gömülmek için çok küçük bir ihtimalde olsa onla kavuşmak benim artık bu hayattaki tek emelim çünkü ben bu hayatta babamsız inan hiç mutlu değilim ..neolur bu mübarek gecede yanına al beni....birkerecik görüyüm istersen ordan sonra cehenneme müebbet at beni...