İnsanların hayatında "miladım" dedikleri anlar, olaylar yada günler vardır ya; İşte benim miladım dediğim gün de, O’nun gittiği gündü...
Artık yaşayamam diye düşünürken hala nefes alıp yaşıyor olmaktan utandığım anlar oldu yıllardır. Bazen isyan boyutuna vardı bu serzenişler, ne zaman yaşlı bir insan görsem "Allah’ım neden benim babamı bu kadar erken aldın" diye hayıflanmalar, sonrası tövbe kapısına sığınmak ve yaşanılan ağır depresyonlar...


"Her ölüm erken ölümdür" oysa, ama insanın canının yongasını böyle erken kaybetmesi çok ağır bir travma. En çok ihtiyacın olduğu anlarda O’nun yokluğuyla sarsılmak ve arkandaki o koca dağın yıkıldığını hatırlamak.


Bazen onun o geniş omuzlarında ağlamayı özlemek, bazen gülümserken kısılan gözlerinin içine bakmayı hayal etmek. Aniden bu hayallerin arasında sisli puslu bir sokakta kaybolduğunu görmek.


Yüreğimde sızısını biraktı giderken, hayatımda tanıdığım en kültürlü, en yakışıklı, en dürüst ve en "adam gibi adam"...Babam...!
Menekşe rengi gözlerine bakmayı özlediğim, elmacık kemiklerinden öpmeyi özlediğim babam...!


Gözlerden öpmek ayrılık demekmiş derler ya eskiler, sen beni hep gözlerimden öptüğün için mi erken gittin benden ?
Birgün kavuşacak mıyım acaba sana ?
Birgün beni de alacak mısın yanına...? Çok yoruldum babacığım, ne olur bu ayrılığı daha fazla uzatma...!