Ne çok yol ayrımı çıkıyor karşımıza, ne çok karar vermek durumunda kalıyoruz her yol ayrımında. Neleri seçerek nelerden vazgeçtiğimiz mi oluyor kararlarımızın belirleyicisi; yoksa kendi seçimini mi doğuruyor her vazgeçiş aslında.

Bazen sadece huzur istiyor ruhlarımız. Dümdüz çizilmiş bir yol üzerinde ilerlemek. Bazen değişiyor öncelikler; o düz dümdüz yol son derece sıkıcı, sıradan, aynı yatay düzlemde kalan, ilerlemeyen, yükselmeyen, hareketsiz bir çizgi halini alıyor. Oysa bazen kendimizi aşmak, bilinmeyene yelken açmak, yükselmek, gelişmek, dikey bir boyutta ilerlemek istiyoruz. Huzur acı bir zehre dönüşüyor o zaman. Yaşamak için yeni yollar, yeni sapaklar, yeni heyecanlar arıyor insan. Daha iyisi olabileceğimize, daha iyisini yapabileceğimize, belki de en önemlisi daha iyisini hak ettiğimize inanıyor ve hazır hissettiğimizde kendimizi, atarak üstümüzdeki uyku halini yol ayrımlarını fark etmeye başlıyor ve alarak rüzgarı arkamıza yeni mücadelelere yelken açıyoruz.

Yol ayrımlarını fark edebilmek ve düz çizgiden sapma cesaretini gösterebilmek sayesinde gelişiyoruz. İşte bu noktada, yani ezber bozduğumuzda, vazgeçişlerimize değil de, seçimlerimizin büyüsüne inandığımızda dokunabiliyoruz belki de tam olarak hayata…