Bir cam kırığı gibiyiz.bir zerre kadar..Işıkta dikkatli gözlerin seçebildiği..
Belki de bir büyük parçanın zerresiyiz.savrulmuşuz dört bir yana.

Uçak yolculuğu yapanlar bilir,belli bir yükseklik , insanları görmedğiniz yükseklik en güvenilir yerdir.İnsan seçilmez olur.sesler seçilmez..çağrılar,emirler,bağrışlar...sevinçler,ağıtlar duyulmaz.Ne hastanede ölüme yatan hasta,ne doğumhanede yeryüzüne kendi gözleriyle,kendi sesiyle katılan bebek...ne de pusu kuran,pusuya düşen....bir hayvan gibi insan avlayan insan...

Ne büyük yanlıgı..kendi boyutlarımızı, akıp giden nehir gibi zamanın kıyısından akışımızı abartmamız.
Sevmem abartılı insanları .Herşeye ağlayıveren ya da kahkahaları ile,giysisi ile "ben-ille de ben,her zaman ben"diyenleri.Ne kadar sahici olduğu kuşkulu olan bu akışta, ne kadar büyütürler her yaşanılmışı,her düşünceyi...her duyguyu....her sözü..
Sevmem kabile halinde yaşayan aileleri..böyleleri kapalıdır,kuşkucudur,duvarları vardır,garanticidir...varsa yoksa" biz" derler.Geniş aileleri içinde yaşanır" herşey." Dışardan evlilik olsa, " pek zordur "gelene "yabancı" deyip ötekileştiriverirler.Böyle aileler engeldir barışa.

Karışmamak,kendin kalmaya çalışmak bir diken gibi..yabancı eli eli kanatmak...oysa güle can veren sana can veren kim? Bir düşün iyice.

Feodalite sadece siyasi,ekonomik bir durumu içermez,kanımca böyle aileler de kendi değerleriyle feodal bir anlayışı hüküm sürdürler sınırları içinde.Yazılı olmayan kuralları ile sınırlar koyarlar birbirlerine.

Gücün yetiyorsa rüzgarı durdur.yağmura hükmet...nesin ?gökyüzünden yeryüzüne baktığımda "yok"sun . .

Dili,sesi,rengi engelleyebilir misin?Kapladığın yer galakside bir zerre kadarken sen yetinmemiş sınırlar çiziyorsun habire.

Kanatları kırık çocuklar yetiştirirler ve bununla övünürler.
Oysa "sevmek özgürleştirmektir ."

Bir bulut bile dünyanın bütün denizlerini gezerken,bir rüzgar bir uçtan diğerine kanatlanırken insanın bu telaşı niye.
galiba kalıcı olma çabamız...devam ettiğini görmek çocuklarında....torunlarında..

yetmeyince şiir,resim,bina,köprü,şirket v.b adımız ille de kalmalı ..

bir cam zerresi gibiyiz.keskin kenarlarımızı yonttukça kaybettiğimiz parçaçıklarımızla bütüne katılmanın ,azaldıkça ilginç bir şekilde çoğalmanın,insan olmanın öyküsü belki de bu.

Bütün önceliklerimizi gözden geçirme zamanı...
telaşlarımızı,kaygılarımızı....
tek tek üzerini çizip sadeleşmeli.
herkese yeterince ekmek
herkese yeterince su
herkese önce herkesi ve herşeyi sevmeyi öğretmeli.
mutluluk dışardan gelen bir dalganın kıyılarımıza ulaşması gibi bir durum hiç değil.
mutluluk denizlerimizden taşan dalgaların yüzümüzde içten bir gülümseyişle bizi ıslatmasıdır.
mutluluk bizde.
bizden ayrılan dalgaların ulaştığı kıyılardan el sallayan bir çocuk elidir belki de.
gülümse

mutlululuğu duymayı hakediyoruz.