Bu gürültülere artık katlanamıyorum. Duyarsızlasması insanların kendi çatapatlarını duyamamasından mı? Şu dışardaki matkap sanki beynimi deliyor.Bırakın beni uzaklaşın. Sizden nefret ediyorum. Hepsinden herkesten... Çöp arabalarından, çöpçüplerden, sevgililerin anlamsız hal ve hareketlerinden, politikacıların köpek gibi ulumalarından, türkücülerin kurbağa misal vraklamalarından -dan -dan -dan... Kafam uğulduyor. Tanrım başım çatlıyor.

Aklıma geliyorsun, Tanrı’dan mı bilmiyorum. Nesin sen?
Aklıma geliyorsun, tüm gürültüleri bastırıp beynimi dişliyorsun.
Aklıma geliyorsun, aklımı yitiriyorum.
Aklıma geliyorsun, ben bitiyorum.

Södürüyorum ışıkları korkup kaçmanı bekliyorum. Yok! Yok! Hala ordasın. Benimle o kadar karanlık paylaşmışsın ki korkmuyorsun, kaçmıyorsun. Şaşırıyorum. Çık! Çık! Git artık bu evden istiyorum. İstiyorum kafamdan çık git. Tam 20 yıl önce yaptığın gibi. Gitmeden bir çift söz de, tam 20 yıl önce dediğin gibi. Bana o sözleri tekrar et.

’Seni sevmiyorum be adam. Ne diye giriyorsun kararmış dünyama, aydınlığım değilsin sen. Sen bir gölgesin seni sevmiyorum. Anlamıyorsan bak o kusursuz dudaklarıma, gözlerimde korlaşan nefreti gör. Onlarda seni sevmiyorlar.Kalbim senin olamayacak kadar güzel. Sen bir hiçsin. Anla artık seni sevmiyorum ’de.

Gayri meşru bir gecede gayri meşru bir silahı gayri meşru bir şekilde gayri meşru kafama dayayıp sıkayım. -dan -dan -dan
Beni...
Hadi beni sevmediğini söyle...
Bu ikimiz içinde kolay olacak...

Hasan KARAKAYA
28 Haziran’10