Kadın, gözlerine baktı adamın. Bir zamanlar içinde kendini gördüğü gök rengi gözlerine baktı. “ Neredeyim? “ diye sordu kendi kendine.

Adam, alıştığı çimen esintisini aradı kadının gözlerinde. Bilmediği bir rüzgârın karşısında buldu kendisini. Buz kesti bedeni.

…/…

giderken
gözlerini bırak bende
masmavi gökyüzüm olsun
yıldızların düşsün kucağıma
aydınlansın karanlık gecelerim
martılar uçtukça sonsuzluğunda
seni yaşayayım
kanatlarının rüzgarında

…/…

Kadın, elini uzattı dokunmak için adamın tenine. Değemedi. Geri kaçtı parmakları. İstemedi…

Adam, derin derin içine çekti kadının sevdiği kokusunu. İrkildi beyni. “ Bu ne? Ben bu kokuyu tanımıyorum “ dedi, isyanlar içinde. Geri çekildi, adam.

…/…

kokunu bırak bana
yokluğuna dayanacak gücüm olsun
tenimden sızıp damarlarıma
özledikçe
seni yaşatsın bana

…/…

Kadın, yüreğine baktı.
Adam, yüreğine baktı.

…/…

bırak sevgin kalsın yüreğimde
tadın kalsın dilimde
ne olur
ve özlemin
en ücra köşelerimde
kimselerin görmediği saatlerde
seni yaşayabileyim
sensizliğimde....

…/…

Kadın ve Adam bakıştılar.
Bir umutla aralandı dudakları.
“ Seni Seviyorum “
.
.
.
.
“ Hoşça kal “ dediler birbirlerine.

…Son…

Eser Akpınar
20.07.2010
İzmir