O günden güne yitip gidiyordu, bense tıpkı bir heykel gibi olduğum yerde durup onu izliyordum, o yavaş yavaş ölüyordu, bense onunla birlikte kendi yalnızlığıma gömülüyordum...

Söyleyecek hiçbir şeyi yoktu çünkü ağzından dökülebilecek tek bir kelimesi bile yoktu oysaki o ölümün nefesi ensesinde iken ona seni seviyorum diyebilmeyi ne kadar çok istiyordu...

Biliyordum son nefesinde bile bana seni seviyorum diyebilmeyi ne kadar çok istediğini ama söylemeni istemiyordum çünkü eğer söylersen bu bana söylediğin son sözlerin olabilirdi belki de konuşmamalısın. Belki o zaman onu kandırabiliriz...

Sustu... Artık o da inanıyordu ölümü kandırabileceğine, umutsuz değildi artık.Çünkü umutlu olmasını gerektirecek büyük bir nedeni vardı.O neden sonsuz olabilmekti anca o zaman hem ömrünü hapsolduğu yalnızlıktan hem de kendini sımsıkı saran ölümün karanlık kollarından kurtarabilecekti...

Bir an için bile olsa onu böyle umutlu görmek beni yalnızlığımdan alıkoymuştu...Artık önümüzde tek bir engel vardı,ölümü yenmek ama ona her ne kadar hissettirmemeye çalışsam da bunun çok zor olduğunu biliyordum fakat yinede bizim de onu alt edebilecek bir silahımız vardı...

O birden yanıma sokuldu gözleri adeta bir yıldız gibi parıl parıl parlıyordu oda bunu hissetmişti.İşte tam o anda bana ’Aşk bizi kurtaracak mı diye sordu?’ bir anda nutkum tutuldu oysaki ne cevap vereceğimi çok iyi biliyordum ki zaten o da benden bir umut sözcüğü bekliyordu...

Ona verebildiğim tek cevap şu oldu...Ya ölüm bizi yenip sen ve bende son bulacak ya da aşk ölümün o soğuk karanlığını aydınlatıp sonsuzluğu bize sunacak...Ama şunu sakın unutma ne olursa olsun cennette bile bir ömrün olacak...

Onun tam anlamıyla beklediği cevap buydu.Ve nihayet sonunda ölüm aydınlığa aşk ise onun kalbinde sonsuzluğa kavuştu.Bense bana bir zindanda hapsolmuşum hissini veren yalnızlıktan sonsuza dek kurtulmuştum...