Hayatı dinledim,
Aşkı, ihaneti, var olmayı, kudreti, kuvveti, sadakati, esas olan sevmeyi, nasıl sevildiğini dinledim.

Bazen bir satır, bazen dört dize, bazen hiç bitmesini istemediğim onluk, bazen 9/8’ lik ritimlerle, dize, dize.

Herkesin kendi için yazıldığını düşündüren en az bir satırla kendinden geçtiği, su gibi berrak, ışık gibi içini aydınlatan şiirleri dinledim.

Dinledim, yazdıklarımdan, yazabildiklerimden utandım, daha iyi yazabilmek için daha çok âşık olmam ve daha çok sevilmem gerektiğini öğrendim.

Kim bilir, yanından kaç kez geçtiğim ama görmediğim,
Kim bilir, kaç kez göz ucuyla baktığım ama seçemediğim,
Kim bilir, hangi zaman dalgasında, acımasızca eritip tükettiklerimi düşündüm,
Şiir dinledim.
Bazen yerden yere vurulan sevgiliyi,

Bazen yere, göğe, kalbe sığmayan, o büyük aşkı, sevgiyi,
Bazen de aranıp bulunamayanı, bulamayandaki cesareti sezdim.

Aslında herkesin mecnun ya da Leyla,
Herkesin mavi göz, ya da ela, olması gerekmediğini öğrendim.
Şiir dinledim.

Anlarda uyanıktım,
Dalmadı gözüm hiçbir yere, büyü bozulmasın diye,
Çok uyanıktım,
Belki zamanı tutabilirim diye.

Ah şimdi elimde sihirli bir değneğim olsaydı keşke…

NAZ