Bir gurbetçinin biyografisini yazmak için Fransa’ya davet edilmiştim.

Yemekten sonra bir Türk kahvesine gittik. Dediler:
’-Birisi gelmiş, piyanoyu konuşturuyormuş. Nereli olduğunu bilen dinleyicilere Moulin Rouge’a bir çift davetiye verilecekmiş piyanistin büyük konserini izlemesi için.’

Moulin Rouge(Kırmızı Değirmen) . Romanlarda sık sık adı geçen yer. Ve yer bulmak imkansız adeta.

Beş arkadaş gittik.

Gerçekten muhteşem bir piyanist.

Konser sonu dakikalarca alkıştan sonra sunucu, sanatkarı göstererek:
’- Qui est qui? ’ (Kimdir bu?)

Kimsede çıt yok. Ben, ayağa kalkıp, elimi kaldırdım. Bütün başlar, sanatkarın da başı bana çevrildi.

’- İl est Turc et il vivr in Turkei in Karadeniz! ’(O Türktür ve Türkiye’de Karadeniz’de yaşar!)

Herkes sustu.
Sanatkar sahneden atlayıp, koşa koşa yanıma geldi ve boynuma sarılarak:

’- Ah hemşeruum, nasul da pilmuşsun Karadenuzlu olduğumii? ’

Dedim:

’- Sandalyeniz piyanoya uzak konulmuştu ve siz piyanoya erişemiyordunuz.’

’- Eeeeeeeeee? ’ dedi, gülümsemesi kaybolmadan, iri iri açılmış gözleriyle bakarak.

’- Eyisi; siz sandalyeyi piyanoya yaklaştırmayıp, piyanoyu kendinize çektiniz.’

Alkışladı beni sahneye dönerken ve iki kişilik Kırmızı Değirmen bileti cebimdeydi.