Bugünlerde not düşer oldum kağıtlara… Yazmadan edemez nefes alamaz oldum. Ekmek su gibi bir şey oldu artık. Açlıktan ölmeyiz de ya susuzluktan? Yazmazsam ölürüm diye korkmaktayım inceden… Ufak bir sızı ile başladı en başta artçı depremler şeklinde devam etti. Gün geçtikçe büyüyordu içimde ki yazma hırsı. Artık yazmalıydım.



İşte yazıyorum ya da ben öyle zannediyorum ama çabalıyorum. İçimde ki sese kulak verip ya hiç denemek istemeseydim ? Üzgünüm yazmış bulundum. Kalın kitapların arasından seyretmeye doyamıyorum hayatı. Üzerimde ki ağırlığın farkına varmış bulunmaktayım. Ne de çok kitap besliyormuşum içerimde. Üstadlar ne de güzel içlerini döküyordu öyle kağıtlara. Bir bakmışsın yerdeler bir bakmışsın gökdeler. Bazen atlıkarıncanın üzerinde savaşıyorlar bazen bir nehirde boğuluyorlar. Bazıları zamanı durduruyor içinde adeta yüzüyorlar. Biraz kafalarını kaldırsalar boğulacaklar ama boğulmuyorlar. Öyle bir düzendeler ki artık farklı boyutlarda yaşamanın sırlarını ellerinde tutuyorlar.



- “Üstadım bu yazıya devam etmelimiyim?”

Üstad cevap verir...

- “Bizi mi çekiştiriyorsun. Özendiğin şey tam olarak bumu?”

Evet dermişçesine kafamı sallıyorum…

- “Yaz o halde!”
- “ Biraz zaman?” diyordum..



- “Yaşlanarak değil yaşayarak tecrübe kazanılır, zaman insanları değil armutları olgunlaştırır.” Diye cevap veriyordu Peyami Safa.



Armut muydum acaba? Nasıl yaşayacaktım ki ben tüm bunları? Nasıl tecrübe kazanacaktım ki? Uzaklarda aramakla büyük bir yanlışın içinde miydim? Yoksa şu an “yaşlanarak değil yaşayarak tecrübe kazanılır” sözüne icabet mi ediyordum farkında olmadan… Sustunuz sevgili Peyami Safa bu satırın sonu gelmiyor bende… uzaktan bağırıyor İbrahim ağabey.



- “ Bir sandalye çektim zor günlerin altına”

Sanırım bir sandalye çekip biraz düşünme zamanı… Zor zamanların altına ?