Bir ağrı sol yanımda.Herşeyin son bulduğu yerdeyim.Çokluğun içinde koca bir yalnızlık benimkisi.
Bir pozluk estantene bitiveriyor yanıbaşımda.O kadar küçük ki ve o kadar beyazki kıyamıyorum bakmaya.
Yirmi dakikalık bir yolculuk sehirinde,vapur denizin üstünden kayıp geçerken karşıya,biraz çekinip ve üzmek den korktuğumdan olsa gerek,fısıldayarak gidiyorum diyorum,konuşması şirin küçüğüme.
Pardon ama küçüğüm benden daha olgun bugün,ve sıralıyor zavallı aklımın yetmediği bilgeçlikleri.
Ve dumur oluyorum o an,gözlerim bu kez onurdan dolu dolu.Ben’ki birşey yapamadığımı zannederken,bu yeni nesil çiçeğime neler kazandırmışım.Küçük ama kocaman yüreklim,omzuma yaslıyor başını.İşte o zaman kalmak ve yaşamak adına çok sebebim olduğunu,herşeyin aşk’dan ibaret olmadığını,ve herşey bir anda silinecek kadar basit değilmiş anlıyorum....

Bunu küçüklerim öğretti,,iyiki varsınız,iyiki tanımışım sizleri.