Çok zor kuruyoruz dostlukları, ince eliyor sık dokuyoruz.

Kolay da değil hani dost olmak, ama sevmek için ille de dost olmak gerekmez. Her insanın sevilecek bir yanı vardır.

Bir türlü beceremiyoruz sevmesini…

Belki de sevmek istemiyoruz.

Bu nedenle de kolay yıkılıyor dostluklar, arkadaşlıklar.

Üzümün sapı armudun çöpü diyoruz. Kaşının üstünde kara arıyoruz. Bazen abartıp öküzün altında buzağı da aradığımız oluyor.

Çekemiyoruz insanların başarılarını. Hor görüyoruz başarısızlıklarında. Unutuyoruz insan olduğumuzu.

Bazen kıskançlıklar önüne geçiyor sevginin.

Hep kendi üstün yanımızı ön plana çıkarıyoruz eleştirirken. Ya da haklı eleştirileri duymak istemiyoruz.

Görmezden geliyoruz karşımızdakinin en pozitif yönünü, ille de bir kulp arıyoruz gereksiz yere.

Demek ki sevmiyoruz.

Sevmeyen toplum olmuşuz.

Burnumuzun ucundaki pırlanta yürekleri göremiyoruz.

Kardeş olmayı beceremiyoruz, kalleşliği becerdiğimiz kadar…

Hep zayıf yönünü arıyoruz sevdiğimizi sandıklarımızın…

Arkadan hançerliyoruz bize en çok gereksinim duyduğu zaman.

Kolumuzu uzatsak belki kurtulacak bataklıktan, esirgiyoruz elimizi…

Sonra ballandıra ballandıra anlatabilmek için gördüklerimizi.

Her geçen gün biraz daha yalnızlaşıyoruz, kalabalıklaştıkça şehirler.

Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyoruz, barışık yaşamaktan.

İnsanlara “güvenmek” kelimesini çoktan çıkarmışız lügâtımızdan.

Gün gelecek hepimiz kopacağız, çokça yollu bir asırlık hayatımızdan.

Saygı ve sevgiden yoksunluk ise hayat, ha yaşamışız ha yaşamamış ne fark eder.

Yaşamda sevgi yoksa hep kavga, hep hüzün, hep keder…

“Düşmanının bile insan olduğunu unutma !” demiş Hünkâr.

O halde insan olmanın özünün sevgi olduğunu da unutmayalım.

Sevgi ve saygıyla kalın.

Cemal EROĞLU (www.cemaleroglu.com)