Bugün gene her tarafı kırık dökük yatağımın üzerinden kalkmıştım.Aslında biraz sendeleyerek kalktım, güneşin yakıcı ışınları kederli yüzümde vuruyordu. Ufak tahta penceremi araladım, hayatın bize sunduğu, lütfettiği güzelliklere bakmaya başladım.
İlk önce gözüme bir gelincik çiçeği çarptı. Ne de narin duruyordu mahzun toprak ananın üzerinde, taçlarında ki arı da kendi nasibini alıyordu. Bakışımı hangi yöne çevirsem, kırışık suratım gülümseyen bir hal alıyordu. Adeta ruhum, benliğimle dans ediyordu. Bu sırada aniden pencereme bembeyaz bir güvercin konmuştu. O saflığı, güzelliği başka nerde görebilirdim ki ! aniden elime geliverdi. Anlamıştım!... anlamıştım bu küçük can da bendendi, hayatın bir tiyatro sahnesi olduğunu görmüştü, insanlarında birer oyuncu...
Küçüğü hemen içeri aldım. Masamım üzerinde üç gün önce aldığım kurumuş simitlerim vardı. Islattım... Miniğin o zarif gagasına verdim. Nasıl da yiyordu yavrucak. Demek ki çivisi çıkmış dünya onu da aç bırakmıştı. Karnını doyurduktan sonra dumanlı penceremin üzerinden salıverdim onu hiç kimsenin ulaşamadığı özgürlüğüne. Kafam dinç, ruhum esinlenmiş bir şekilde. Hayat arkadaşlarımı üzerime giydim.
Bir incesaz tutturarak işime gittim.....

Osman ATAKLI
04.07.2010
Günce Notlarım 1