Dünyada her şeyini yitirdiğini düşünenler, aslında kendi dünyalarını kazanır, kendi içindeki dünyanın ne olduğunu ve neden yitirdiğinin farkına varır. Neden kaybettiğini, kazanmak için ne yaptığını veya yapmadığını, yanlışını düşünür.
Belki bildiğidir hepsi, beklide çıkaracağı ders, kazandığı kendi dünyası için şanstır. Çünkü kapalı kapının ardındaki her zaman merak edilendir.

Tanrı belki de yardım için oradadır.

Yanımıza bizim istediğimiz için değil, kendi istedikleri için gelen Diri’ler gerekir, yoksa yaşayan ölüden çok ne var.
İnsanlar en çok, kendi doğru ve iyilerini, değer yargılarını, değiştirebileceğini düşündükleri insanlardan korkarlar.
En kötü şey, kendini yükseltmek için birinin alçalmasına sessiz kalmaktır.
Bedeni çok yorulmuş, gönlü vaktinde durulmuş olanlardan zarar gelmez.
Büyük bir hazineyi herkese söylemektense, küçük bir hazineyi kalpte taşımak iyidir, insan daha kolay uyur.
Konuşmak söyleyebilmek değildir, susmak bazen en güzel cevaptır.
İnsanlar, ne yaparsa, ya da, ne yapmazlarsa iyi insan olurlar.
İnsanları, önceden ne hale getirdiğimiz görebilseydik, bu kadar merhametsiz ve şefkatsiz insan olmazdı.
Her gidenin geri gelmeyebileceği gerçeğini unutmamalı.
Ah, vah, tüh yerine, iyi ki, ne mutlu ki diyebilecek bir yol bulmak gerekir. Çünkü neyse ve keşke diyerek tükenen hayat herkese adil değildir.


Duranı yürütmeli, yürüyeni durdurmaktansa,
Anlamak için susmalı, çok konuşmaktansa,
Vazgeçmeli artık kim ‘ne der’ diye düşünmekten,
Kalkıp gidebilmeli boşa yer kaplamaktansa.

Ah keşke şimdi elimde sihirli bir değneğim olsa…

NAZ