İlk gittiğin gün ne haldeydim bilemezsin...Odama kapandım,elimde resmin,gözlerim gözlerinde,aklım habersiz gidişindeydi... bir gün boyunca gidişinin şokunu atlatamadım. ağzımı bıçak açmıyordu, içimdeki acı adeta beni boğuyordu...sen giderken sadece kendini değil;benim ruhumu,aklımı ve kalbimi de beraberinde götürdün...
Şimdi hep bir yanım eksik.. sen burada yoksun;ben üşüyorum, sen burada yoksun;nefes alamıyorum ve sen burada yoksun;benim gündüzlerim de en az gecelerim kadar karanlık...beni avutan tek şey sana olan aşkım ve giderken arkanda bıraktığın anılar...ben o anıları hergün, her saat, tekrar tekrar canlandırıyorum ve her karesinde sen olduğun için sana bir kez daha aşık oluyorum; bu da beni mutlu etmeye yetiyor...
Dün beraber vakit geçirdiğimiz emirgan parkındaydım.Yine seninle oturduğumuz masaya oturdum.Saatlerce denize baktım...gözlerimi kapattım; yanımda olduğunu, yine bana sarıldığını,beni öptüğünü hissetmeye çalıştım.. o gün bana söylediklerini kelime kelime hatırlıyorum! bundan sonrasınında sadece anıları hayal etmekten ibaret olduğu ihtimalini düşünmek senin gidişinden daha çok üzüyor...
Geceleri,resminde ki cansız yüzünü öpüp,iyi geceler aşkım diyerek yatıyor; sabahları ilk sana bakıp günaydın aşkım diyerek güne başlıyorum...Günün sonunda ise, şafak çizelgesini elime alıp;bir günün daha üstünü çiziyorum. İşte bu butün günün yorgunluğunu,mutsuzluğunu alıp götürüyor benden...!!