Sivas’ta bir gece.Son gece...Kuşların uçmadığı,güneşin Muzaffer için bir daha doğmayacağı bir gece.Bir radyodan Zara’nın bir şarkısını dinliyordu.Dış kapı açıldı.Karşısında Gülsüm dikeliyordu.Şaşırmıştı,Muzaffer.Gülsüm:
-"Merhaba."Muzaffer:
-"Gülsüm."Gülsüm:
-"Girebilir miyim?" dedi kısık sesiyle.Muzaffer peki anlamında başını salladı.İçeri girdiler.Gülsüm koltuğa,Muzaffer ise karşısına oturdu.Muzaffer:
-"Niye geldin?"Gülsüm:
-"Bende bilmiyorum.Seni çok üzdüm.Biliyorum.Ama hayat böyle be Muzaffer.Değiştiremezsin ki?Buraya özür dilemeye geldim.Tüm yaşanılanlarf için.Ama yüreğim artık dayanamıyor işte.Özür dilerim.Ama biliyor musun,sen benim o hep iyi arkadaşım Muzaffer olarak kalacaksın.Küs olmayı inan istemiyorum."Muzaffer:
-"Ağlıyor musun?Ağlama.Bunu ben hak ettim.Sen değil."Gülsüm:
-"BilmemYarın düğünüm var.Biliyor musun?Hakkı ile evleniyorum.Seninde oraya gelmeni istiyorum.Lütfen.Kırma beni.Artık gideyim.Hoşçakal.Ama gitmeden söz ver bana,geleceksin.Değil mi?Söz ver."Muzaffer:
-"Söz."diyebildi.Gülsüm gidince ağlama zamanı Muzaffer’e geçmişti.Ağlayarak geçti salona.Sandalye’yi fırlatarak duvarda kırdı.Sonra duvardaki çerçeveleri yere attı.Ağlayarak oturdu.Söz vermişti Gülsüm’e.Düğüne gitmesi için.Yapamazdı.Gidemezdi.Muzaffer:
-"Affet beni.Sözümü tutamayacağım."dedi.Dışarıya çıktı.Ahırdan kocaman bir ip aldı.Sonra tekrar evin içerisine girdi.İpi tavan’daki bir demire geçirdi.Sehpası hazırdı işte.Son oyuncağı.Uzun uzun baktı.Sandalye’yi yaklaştırdı ve üzerine çıktı.İpi boynuna geçirdi.Hala ağlıyordu.Birazdan yaşadığı tüm çileler bitecekti.Sonunda sandalye devrildi.Gerisini hatırlamadı.Şimdi ise duvarda ölü bir beden sallanıyordu.
7.BÖLÜMÜN SONU
-DEVAM EDECEK-